Wśród seksuologów definiowanie pornografii ma różnorodne zabarwienie. Najczęściej wymieniane są cztery kryteria jej oceny:

• Kryterium subiektywistyczne stwierdza, że o pornograficzności decyduje intencja twórcy.
• Szkoła obiektywistyczna jest zdania, że o pornograficzności decyduje treść.
• Szkoła efektywistyczna uważa, że pornograficzne jest to, co podnieca.
• Szkoła feministyczna zakłada, że treści pornograficzne to te, które dehumanizują kobiety oraz relacje między płciami.

Najbliższe jest mi stanowisko Szwedzkiego Towarzystwa Edukacji Seksualnej. Już 20 lat temu uznało ono, że: „Pornograficzne są dzieła, które zawierają jawnie seksualne treści, przedstawiające przemoc wobec kobiet lub degradujące kobiety i dehumanizujące relacje między płciami”.

Miękka i twarda

Do treści o charakterze pornograficznym na pewno nie zalicza się erotografii (sztuka erotyczna), choć już erotopornografia, gdzie nagości towarzyszy eksponowanie anatomii seksualnej, jest na jej pograniczu.

Do pornografii miękkiej zalicza się: ekspozycję genitalną, praktyki masturbacyjne, stosunki w różnych pozycjach, typowe dla danej obyczajowości zachowania seksualne. Natomiast w pornografii twardej mieszczą się wyłącznie sceny przemocy, pedofilii oraz zoofilii (Lew-Starowicz 2001). Pornografia twarda jest zresztą w Polsce karalna.

Na świecie, ale też i w Polsce, pornograficzne treści przybierają różne formy: reklam, teledysków zespołów muzycznych, sekstelefonu, kreskówek zawierających treści pornograficzne, jak np. popularny w Japonii i USA serial „Hultai”.

Współcześnie pornografia najlepiej rozwija się w internecie, gdzie łatwo można znaleźć strony przedstawiające podzielone tematycznie galerie zdjęć pornograficznych i strony z krótkimi filmami. Są też możliwości prowadzenia telekonferencji z przekazami wideo, tzw. live sex. Bardzo rozwinęły się także sklepy internetowe – sex shopy (Bednarek 2006).