Zarówno farmakoterapia, jak i psychoterapia nie zaspokajają wszystkich potrzeb osób z zaburzeniami psychicznymi. Burzliwe konflikty między psychiatrami „biologicznymi” a „humanistycznymi” wydają się z dzisiejszej perspektywy sztuczne i odchodzą szczęśliwie do historii, a stwierdzenie, że skojarzenie obu metod leczenia daje efekty lepsze niż każda z nich oddzielnie, jest dziś truizmem. Jednak inne metody leczenia pozostają zwykle w cieniu owego wielkiego duetu, a ich dostępność jest niewielka.

Ten sam problem dotyczy oddziaływań rehabilitacyjnych. Mimo poszerzającej się wiedzy o znaczeniu metod fizykalnych, ruchu, treningów funkcji poznawczych itp. dla rokowania i jakości życia w zaburzeniach psychicznych, oferta rehabilitacyjna jest niewielka. Chociaż niektóre ośrodki rehabilitacji psychiatrycznej pracują innowacyjnymi metodami, to liczba tych placówek jest zbyt mała, a możliwości łączenia różnych oddziaływań są ograniczone kosztami sprzętu i personelu.

Biorąc pod uwagę te potrzeby, w 2017 r. podjęto próbę wykorzystania środków z Regionalnego Programu Operacyjnego (RPO) Województwa Śląskiego na utworzenie dziennego ośrodka rehabilitacyjnego. Koncepcja merytoryczna pochodziła z Katedry i Oddziału Klinicznego Psychiatrii SUM w Tarnowskich Górach, baza lokalowa i administracyjna z Wielospecjalistycznego Szpitala Powiatowego, przy którym ten oddział jest zlokalizowany.

Założenia formalne i baza ośrodka

Tworzony ośrodek, pod nazwą Centrum Wsparcia Zdrowia Psychicznego (CWZP) w Tarnowskich Górach, był z założenia projektem ograniczonym w czasie. Założono 12 miesięcy działania CWZP i prowadzenie w tym okresie analizy jego skuteczności oraz przydatności w lokalnej społeczności. Bezpośrednim celem była poprawa jakości życia uczestników projektu.

Zakreślono maksymalnie liberalne kryteria przyjęcia do CWZP: rozpoznanie zaburzeń psychicznych, ukończony 18 r.ż., zamieszkiwanie na terenie powiatu i trudności w codziennym funkcjonowaniu. Wykluczono osoby, których podstawowym rozpoznaniem było uzależnienie od substancji psychoaktywnych, oraz osoby z podwójnymi diagnozami, które nie potrafiły utrzymać abstynencji w czasie trwania projektu. Możliwości lokalowe, czasowe i finansowe pozwoliły na zaplanowanie czterech 3-miesięcznych turnusów, z maksymalną liczbą 32 uczestników każdy.