Opis przypadku

Pacjentka 30-letnia zgłosiła się do poradni zaburzeń rytmu serca z powodu komorowych zaburzeń rytmu. Od 2 lat odczuwała nawracające bóle zamostkowe z uczuciem nierównej pracy serca. Dolegliwości bólowe miały charakter gniecenia i kłucia o znacznym nasileniu. W związku z tym pacjentka wielokrotnie odwiedzała miejscowy szpitalny oddział ratunkowy (SOR), gdzie wykluczano zawał serca (który budził jej największe obawy) i obserwowano ekstrasystolię komorową.

Z tego powodu chora została skierowana do poradni kardiologicznej, gdzie wykonano diagnostykę ambulatoryjną. Nie wykazano obecności innej choroby mogącej indukować arytmię. W badaniach biochemicznych (morfologia, elektrolity, parametry nerkowe i wątrobowe, badania w kierunku boreliozy) nie znaleziono istotnych odchyleń, w echokardiografii parametry były prawidłowe. W badaniu holterowskim obserwowano liczne monomorficzne skurcze komorowe (ok. 8000/dobę).

W ciągu kolejnych kilkunastu miesięcy do leczenia włączano kolejno metoprolol, bisoprolol, sotalol, propafenon. Nie obserwowano istotnej reakcji na leki albo tylko przejściowe i częściowe wyciszenie arytmii. Ostatecznie pacjentce zalecono przyjmowanie przewlekle metoprololu z dodatkowymi dawkami w okresie nasilenia dolegliwości.

Po mniej więcej 2 latach pacjentka trafiła do poradni zaburzeń rytmu serca, gdzie na podstawie całości obrazu zakwalifikowano ją do ablacji podłoża arytmii (obraz elektrokardiograficzny typowy dla ektopii z okolicy ujścia prawej komory). Po zabiegu uzyskano redukcję ilości arytmii, ale bez całkowitego ustąpienia. Na drugi dzień po ablacji pacjentkę wypisano do domu. W kontrolnych badaniach holterowskich obserwowano arytmię w ilości 200-1500/dobę, ze znaczną redukcją objawów. Po rozmowie z pacjentką, z uwagi na znaczną poprawę jej komfortu życia, zakwalifikowano ją do dalszego leczenia zachowawczego. W farmakoterapii utrzymano małą dawkę metoprololu oraz preparat magnezu.

Jak rozpoznawać i leczyć zaburzenia rytmu serca u młodych pacjentek?

Młode kobiety nie są zbyt często pacjentkami internistycznej części oddziału ratunkowego. Wynika to z faktu, że ta grupa wiekowa należy potencjalnie do zdrowszej części społeczeństwa. Powoduje to, że lekarze z jednej strony rzadziej podejrzewają takie pacjentki o istotne dolegliwości, ale z drugiej – budzą one szczególny niepokój, podsycany dodatkowo przez nietypową sytuację.