Specjaliści opracowali protokół postępowania, który pozwala na taką procedurę

Wszczepianie implantów do zębodołu bezpośrednio po ekstrakcji zastępowanego zęba jest metodą dobrze opisaną i bardzo skuteczną pod względem osteointegracji i zachowania tkanki. Przeciwwskazaniem do wykonania takiej implantacji jest istniejąca zapalna zmiana okołowierzchołkowa. Czy faktycznie implant wszczepiony w zainfekowany zębodół jest skazany na niepowodzenie? Naukowcy z Madrytu i Cardiff postanowili to sprawdzić i przygotowali specjalny protokół postępowania, który minimalizuje ryzyko porażki. Wyniki ich prospektywnego, trzyletniego badania są bardzo obiecujące.

Do badania kwalifikowano pacjentów, u których w planie leczenia były przynajmniej dwa wszczepy. Szukano przypadków, w których u jednego pacjenta można było obserwować jeden implant wszczepiony po ekstrakcji zęba bez zmian okołowierzchołkowych i drugi implant wszczepiony w trudnych warunkach zainfekowanego zębodołu. Przy projektowaniu badania autorzy zdawali sobie sprawę z tego, że konieczne jest odpowiednie przygotowanie zębodołu po usunięciu zęba lub korzenia ze zmianą zapalną. Okazało się, że w dotychczasowej literaturze nie znaleźli opisu żadnego protokołu oczyszczania przed implantacją w takim przypadku, więc stworzyli własną procedurę, która była kombinacją wielu czynności: łyżeczkowania zębodołu, kiretażu, płukania 90-proc. roztworem nadtlenku wodoru, stosowania lasera (Er, Cr:YSGG), płukania roztworem chloroheksydyny i przyjęcia doustnej osłony antybiotykowej.

W badaniu wzięło udział 18 pacjentów w wieku od 18 do 50 lat, którzy posiadali przynajmniej 26 zębów, z czego dwa były zakwalifikowane do ekstrakcji. Badani pacjenci nie mieli ogólnych przeciwwskazań do zabiegu, a miejscowe warunki do implantacji były dobre (wystarczająca ilość kości i odpowiedni wymiar mezjalno-dystalny). Podczas badania usunięto 36 zębów i wszczepiono tyle samo implantów. Połowa z nich była wszczepiona w zainfekowane zębodoły, które zostały przygotowane według podanego wyżej schematu.

Miesiąc przed planowaną implantacją, osoby cierpiące na zapalenie przyzębia poddały się zabiegowi oczyszczenia złogów i wygładzaniu powierzchni korzenia. W celu wyleczenia infekcji przyzębia przepisano pięciodniową kurację antybiotykową (1 x 250 mg azytromycyny, pierwsza dawka 500 mg). Natomiast na cztery dni przed implantacją rozpoczęto dziesięciodniową kurację 1,5 g amoksycyliny co osiem godzin. Ekstrakcja i wszczepienie implantów odbyły się w znieczuleniu miejscowym. Po zabiegu zalecono pacjentom dalsze przyjmowanie amoksycyliny i płukanie jamy ustnej dwa razy dziennie roztworem chloroheksydyny (10 ml roztworu 0,12-proc.). Po trzech miesiącach przystąpiono do drugiej fazy leczenia, w której obciążono implanty koronami tymczasowymi, a po kolejnych sześciu tygodniach zastąpiono je docelowymi uzupełnieniami. Powodzenie leczenia określono jako brak ruchomości implantu w drugiej fazie leczenia (po trzech miesiącach od implantacji) i na wizytach kontrolnych po 12, 24 i 36 miesiącach. Dodatkowo brak objawów radiologicznych periimplantitis, brak widocznych oznak infekcji oraz utrata kości nie większa niż 2 mm.

Okazało się, że tylko jeden implant w badanej grupie musiał zostać usunięty. Jak tłumaczą autorzy, to niepowodzenie było spowodowane prawdopodobnie niedostateczną higieną i złą współpracą pacjenta z lekarzami.■