Program edukacyjny
Interdyscyplinarne leczenie agresywnego zapalenia przyzębia
Lek. dent. Andrzej Żegleń
Lek. dent. Edyta Furtak
Dr n. med. Witold Jurczyński
Agresywne uogólnione zapalenie przyzębia to specyficzna forma periodontitis, charakteryzująca się wyraźnie określonymi cechami klinicznymi i laboratoryjnymi
Dr hab. med. Jolanta Pytko-Polończyk, prof. UJ
Zakład Stomatologii Zintegrowanej Instytutu Stomatologii UJ CM
Agresywne zapalenie przyzębia to specyficzna jednostka chorobowa. Rozpoznanie jej bazuje nie tylko na badaniu klinicznym i radiologicznym, ale również na wykonaniu badań ogólnych krwi i moczu oraz badań mikrobiologicznych, które potwierdzą występowanie charakterystycznej dla tego zapalenia bakterii – Aggregatibacter actinomycetemcomitans. Artykuł przedstawia trudny przypadek kliniczny ze względu na zaawansowanie procesu chorobowego. Odpowiednio poprowadzone leczenie periodontologiczne z wdrożeniem indywidualnego instruktażu higienicznego i motywacja pacjenta pozwalają osiągnąć dobry stan kliniczny przyzębia. Istotne dla lekarzy dentystów jest to, aby po rozpoznaniu tej jednostki chorobowej skierowali pacjenta do specjalisty periodontologa.
Obowiązującym podziałem chorób przyzębia jest klasyfikacja Amerykańskiej Akademii Periodontologicznej (American Academy of Periodontology, AAP) przyjęta w Warszawie w 2003 roku. Zakłada ona podział na choroby dziąseł oraz na zapalenie przyzębia – przewlekłe i agresywne.[1,2] Agresywne zapalenie przyzębia można podzielić na zlokalizowane i uogólnione, które może, ale nie musi, być kontynuacją zlokalizowanej postaci.
Agresywne zapalenie przyzębia jest specyficzną postacią zapalenia przyzębia, z wyraźnie określonymi cechami klinicznymi i laboratoryjnymi. Rozpoznaje się je przede wszystkim u młodych osób (przed 30. r.ż.) oraz u pacjentów ogólnie zdrowych. Często występuje rodzinnie. Różni się od zaawansowanego przewlekłego zapalenia przyzębia nie tylko florą bakteryjną, wiekiem osób, u których występuje, ale także szybką utratą przyczepu łącznotkankowego i kości wyrostka zębodołowego, nieproporcjonalną do ilości złogów nazębnych i biofilmu.[1-3]
