Usunięcie siekaczy centralnych w szczęce to zawsze trudna decyzja dla lekarza i duży dyskomfort dla pacjenta.

Do osoby, która wymaga ekstrakcji zębów w odcinku przednim, zawsze podchodzimy z większą troską i dbałością o estetykę. Sam pacjent także zadaje więcej pytań i wydaje się bardziej zainteresowany procesem odbudowy uśmiechu. Najważniejsze pytanie, jakie sobie stawiamy, to w jaki sposób trwale i na jak najwyższym poziomie estetycznym odbudować pacjentowi utracone uzębienie. Natomiast najważniejsze pytanie, jakie stawia nam pacjent, to czy będzie musiał chodzić między wizytami bez zębów i czy będzie odczuwał ból podczas leczenia. Jako stomatolodzy wychodzący naprzeciw potrzebom pacjentów i dbający o ich leczenie na wysokim poziomie, musimy podejść do problemu syntetycznie i zaproponować takie postępowanie, które odpowiada naszemu pacjentowi pod kątem estetyki, czasu trwania leczenia oraz jego kosztów.

Najczęstsze przyczyny ekstrakcji zębów to:

• próchnica (34,4 proc.),
• choroby przyzębia (33,1 proc.),
• zęby zatrzymane (12 proc.),
• przyczyny ortodontyczne (7,2 proc.),
• przyczyny protetyczne (5,3 proc.),
• zęby usunięte na prośbę pacjenta (2,2 proc.),
• urazy (1,3 proc.).[1]
  
  

W przypadku zębów siecznych w szczęce na pierwsze miejsce wysuwają się choroby przyzębia, co stanowi dodatkowe utrudnienie w planowanej rekonstrukcji w postaci często spotykanych ubytków kostnych i konieczności ich rekonstrukcji. Dokładne określenie przyczyny, dla której planujemy usunięcie zębów, i wyznaczenie celu, jaki chcemy wspólnie z pacjentem osiągnąć, pozwoli nam na logiczne zaplanowanie leczenia i jego jasne przedstawienie choremu.