Diagnostyka różnicowa pozwala odpowiedzieć sobie na pytanie, kiedy mamy do czynienia z zaburzeniami czynnościowymi narządu żucia, a kiedy z chorobami z autoagresji

Choroby autoimmunologiczne (inaczej: choroby autoimmunizacyjne, choroby z autoagresji) to grupa chorób, w których patogenezie układ immunologiczny (odpornościowy) organizmu niszczy własne komórki i tkanki. Wśród tych chorób znajdują się m.in. choroby układowe tkanki łącznej (toczeń rumieniowaty układowy, twardzina, układowe zapalenia naczyń, reumatoidalne zapalenie stawów, reaktywne zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, łuszczycowe zapalenie stawów), choroby tarczycy, nadnerczy, nieswoiste zapalenie jelit czy choroby skóry. Do grupy chorób z autoagresji zalicza się też zespół Sjögrena i zespół Reitera.

Toczeń rumieniowaty układowy (SLE)

Toczeń rumieniowaty układowy (systemic lupus erythematosus – SLE) może atakować każdy organ ciała. Charakteryzuje się on szerokim spektrum objawów klinicznych i immunologicznych, co stanowi problem przy rozpoznawaniu tego schorzenia.[1] Jest to choroba kolagenowa naczyń. Jej układowa postać dotyczy głównie młodych kobiet i pojawia się między 15. a 25. r.ż. Stosunek liczby zachorowań kobiet do mężczyzn jest różny w różnych grupach wiekowych, np. u dorosłych wynosi on 10:1, zaś u dzieci poniżej 14 lat – 7:1. Wskaźnik ten zmniejsza się z wiekiem i może wynosić 2:1 w przedziale powyżej 65. r.ż. Rozpoznanie SLE odbywa się w oparciu o obecność co najmniej czterech z wymienionych poniżej jedenastu objawów: rumień twarzy w postaci motyla, rumień krążkowy, światłoczułość, owrzodzenia jamy ustnej (zazwyczaj bezbolesne), zapalenie stawów, zapalenie błony surowiczej (zapalenie opłucnej i zapalenie osierdzia), zaburzenia czynności nerek, zaburzenia neurologiczne, zaburzenia hematologiczne, zaburzenia immunologiczne i przeciwciała przeciwjądrowe (ANA) (Diagnosis according to the American College of Rheumatology – ACR, Updated criteria in 1997).