W pewnych sytuacjach klinicznych metoda ta może zapewnić zmniejszenie intensywności, częstotliwości i skrócenie czasu trwania epizodów bólowych

Ból mięśniowo-powięziowy, zwany inaczej bólem z punktami spustowymi, został pierwszy raz opisany już w 1952 roku przez Travella i Ronzlera.[1] Charakteryzuje się występowaniem zbitych, bolesnych pasm mięśniowych w różnych lokalizacjach powodujących okresowe lub stałe dolegliwości bólowe heterotopowe, czyli takie, w których miejsce lokalizacji źródła nie pokrywa się z miejscem ich odczuwania.

Mechanizm powstawania bólu mięśniowo-powięziowego jest nie do końca wyjaśniony, wiadomo jednak, że wiąże się on m.in. z:

• stresem i napięciami emocjonalnymi,
• zaburzeniami snu,
• parafunkcjami,
• nieprawidłową postawą ciała,
• nadmiernym wysiłkiem mięśniowym,
• czynnikami ogólnoustrojowymi, takimi jak np. niedobory żywieniowe, zły stan fizyczny czy przemęczenie.[2]
  
  

W leczeniu bólu mięśniowo-powięziowego bardzo ważne jest ustalenie czynników etiologicznych i w miarę możliwości ich eliminacja. Dodatkowo w terapii wykorzystywane są zabiegi fizjoterapeutyczne i manualne, takie jak masaże, uciski, metoda spray and strech (chłodzenie punktów spustowych zimnym sprayem, a następnie rozciąganie ich), stymulacja ultradźwiękowa i elektrogalwaniczna. W leczeniu wspomagającym wykorzystuje się niekiedy leki rozluźniające mięśnie i przeciwbólowe. Pomimo to aż 75 proc. pacjentów z tym schorzeniem skarży się na przewlekły ból. Skłania to lekarzy do poszukiwania nowych środków wspomagających terapię. Badacze z Roosevelt Hospital w Nowym Jorku jako alternatywę proponują zastrzyki z toksyny botulinowej (TB).

Pierwsze obserwacje wskazujące na przydatność toksyny botulinowej w leczeniu bólu zostały poczynione przez przypadek podczas badań nad przydatnością TB w eliminacji zmarszczek mimicznych. Zaobserwowano wtedy zmniejszenie się częstotliwości oraz natężenia bólów głowy jako skutek uboczny terapii.