Badania pokazują, że noszenie ochraniaczy i szyn przekłada się na lepsze wyniki sportowe

Używanie ochraniaczy wewnątrzustnych w sporcie najczęściej kojarzone jest z ochroną przed urazami. Wprowadził je do użytku jako pierwszy Woolf Krause, londyński dentysta, z myślą o bokserach. Osłaniając zęby zawodników, miały pierwotnie służyć do ochrony warg.[1] Na wynalazek ten bardzo szybko zwrócono uwagę w Stanach Zjednoczonych Ameryki, gdzie już na przełomie lat 20. i 30. ochraniacze wewnątrzustne stały się standardowym elementem wyposażenia zawodników boksu.[2] Później doceniono ich rolę w ochronie struktur zębów i aparatu zawieszeniowego, ich stabilizacji, amortyzacji siły uderzenia.[3-6] Indywidualnie wykonany ochraniacz ustala wzajemne położenie szczęki i żuchwy, przez co chroni staw skroniowo-żuchwowy w trakcie urazów skierowanych zwłaszcza na żuchwę. Co więcej, jest kluczowym elementem przywracającym prawidłowe relacje zwarciowe, odbudowującym utracone strefy podparcia w uzębieniu, korygującym niektóre wady zgryzu i przywracającym prawidłowy wzorzec ruchowy w stawie skroniowo-żuchwowym, co może być kluczowe w odzyskaniu równowagi mięśniowej całego organizmu.[7]