Program edukacyjny

Rekonstrukcje kompozytowe – indywidualne postępowanie terapeutyczne

Lek. dent. Marta Marczyńska1
Mgr inż. Rafał Marczyński2
Dr hab. med. Renata Chałas1

1Katedra i Zakład Stomatologii Zachowawczej z Endodoncją UM w Lublinie

2Zakład Protetyki UM w Lublinie

Adres do korespondencji: Dr hab. med. Renata Chałas, Katedra i Zakład Stomatologii Zachowawczej z Endodoncją UM, ul. Karmelicka 7, 20-081 Lublin

Autorzy prezentują dwa przypadki kliniczne, na podstawie których omawiają krok po kroku możliwości leczenia złamanej korony klinicznej zęba siecznego oraz rehabilitacji protetycznej dolnego trzonowca żuchwy.

Rozwój technologiczny kompozytów na przestrzeni ostatnich lat pozwolił na znaczne rozszerzenie spektrum wskazań do ich klinicznego zastosowania. Wykorzystuje się je nie tylko do odbudowy klasycznych ubytków próchnicowych, ale również w trakcie procedur i zabiegów o charakterze estetyczno-protetycznym. Rekonstrukcje kompozytowe wykonywane jako standardowe uzupełnienia długoczasowe są docenionym sposobem odbudowy zarówno w odcinku przednim, jak i bocznym łuków zębowych.[1]

Kryteria wyboru sposobu rekonstrukcji

W trakcie procedur rekonstrukcji zwarcia posługujemy się obecnie tzw. złotymi regułami minimalnej inwazyjności, na które składają się takie aspekty jak:

  • siła adhezji i infiltracji,
  • nieograniczona możliwość naprawy,
  • wytrzymałość zbliżona do naturalnych tkanek zęba.[2]


Dzięki takiemu spojrzeniu na kliniczny aspekt zachowania zęba oraz optymalizacji technik adhezyjnych często możemy poruszać się na granicy wskazań i zapewnić pacjentowi wieloletnią odbudowę ciągłości łuku zębowego.[3]

W ogólnej praktyce stomatologicznej materiały kompozytowe możemy podzielić na wykorzystywane w technikach wykonywania wypełnień/uzupełnień bezpośrednich oraz pośrednich.[4] Prawidłowo zastosowany protokół terapeutyczny wpływa na sukces kliniczny i pozytywną samoocenę pacjenta.[5]

Kluczowym kryterium dotyczącym wyboru sposobu rekonstrukcji ciągłości łuków zębowych jest rodzaj ubytku tkanek: jakościowy bądź ilościowy. W przypadku braków jakościowych należy wziąć pod uwagę liczbę pozostałych pełnowartościowych ścian ubytku. Każda powierzchnia o grubości mniejszej niż 1 mm jest traktowana jako niepełnowartościowa.[6] Kiedy mamy do czynienia z ubytkami ilościowymi, szczególnie w odcinkach bocznych, musimy wziąć pod uwagę jakość i rokowanie zębów filarowych, m.in.:

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Opis przypadków

Na przykładzie dwóch interesujących przypadków klinicznych pokazujemy możliwości indywidualnego postępowania leczniczego w sytuacji odbudowy złamanej korony klinicznej zęba siecznego oraz rehabilitacji [...]

WNIOSKI

Na przestrzeni lat wykazano, że materiały kompozytowe są niezwykle obiecujące i dzięki nim możemy uzyskać optymalny efekt funkcjonalny oraz estetyczny podczas [...]
Do góry