Rozwój technologiczny kompozytów na przestrzeni ostatnich lat pozwolił na znaczne rozszerzenie spektrum wskazań do ich klinicznego zastosowania. Wykorzystuje się je nie tylko do odbudowy klasycznych ubytków próchnicowych, ale również w trakcie procedur i zabiegów o charakterze estetyczno-protetycznym. Rekonstrukcje kompozytowe wykonywane jako standardowe uzupełnienia długoczasowe są docenionym sposobem odbudowy zarówno w odcinku przednim, jak i bocznym łuków zębowych.[1]

Kryteria wyboru sposobu rekonstrukcji

W trakcie procedur rekonstrukcji zwarcia posługujemy się obecnie tzw. złotymi regułami minimalnej inwazyjności, na które składają się takie aspekty jak:

• siła adhezji i infiltracji,
• nieograniczona możliwość naprawy,
• wytrzymałość zbliżona do naturalnych tkanek zęba.[2]

Dzięki takiemu spojrzeniu na kliniczny aspekt zachowania zęba oraz optymalizacji technik adhezyjnych często możemy poruszać się na granicy wskazań i zapewnić pacjentowi wieloletnią odbudowę ciągłości łuku zębowego.[3]

W ogólnej praktyce stomatologicznej materiały kompozytowe możemy podzielić na wykorzystywane w technikach wykonywania wypełnień/uzupełnień bezpośrednich oraz pośrednich.[4] Prawidłowo zastosowany protokół terapeutyczny wpływa na sukces kliniczny i pozytywną samoocenę pacjenta.[5]

Kluczowym kryterium dotyczącym wyboru sposobu rekonstrukcji ciągłości łuków zębowych jest rodzaj ubytku tkanek: jakościowy bądź ilościowy. W przypadku braków jakościowych należy wziąć pod uwagę liczbę pozostałych pełnowartościowych ścian ubytku. Każda powierzchnia o grubości mniejszej niż 1 mm jest traktowana jako niepełnowartościowa.[6] Kiedy mamy do czynienia z ubytkami ilościowymi, szczególnie w odcinkach bocznych, musimy wziąć pod uwagę jakość i rokowanie zębów filarowych, m.in.: