Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych objawiająca się hiperglikemią spowodowaną upośledzeniem wydzielania lub defektem działania insuliny, która doprowadza do przewlekłego uszkodzenia, a następnie dysfunkcji wielu narządów.[1] Na świecie z powodu cukrzycy cierpi prawie 400 milionów ludzi. Z tej przyczyny jest nazywana pierwszą niezakaźną epidemią. Główny Urząd Statystyczny szacuje, że w Polsce ta liczba wynosi ok. 2,7 mln, z czego ok. 550 tys. osób jest nieświadome choroby (wykres 1). W samym 2014 roku z powodu cukrzycy w Polsce zmarło 6,8 tys. osób.[2]

Objawy kliniczne

Do głównych typów cukrzycy zaliczamy cukrzycę typu 1 i typu 2. Cukrzyca typu 1 jest zazwyczaj diagnozowana u dzieci oraz młodzieży. Wcześniej nazywana była cukrzycą młodzieńczą. Na tę postać cierpi 5 proc. chorych. Choroba polega na upośledzeniu lub całkowitym braku wytwarzania insuliny produkowanej przez komórki β trzustki.

Cukrzyca typu 2 wiąże się z insulinoopornością tkanek organizmu. Hormon jest produkowany, natomiast nieprawidłowo funkcjonuje, co w konsekwencji doprowadza do spadku jego wydzielania (tabela1).

Według WHO zaburzenia glikemii klasyfikowane są następująco:

Cukrzyca typu 1 – przyczyną jest zniszczenie komórek β trzustki na podłożu autoimmunologicznym lub przyczyna jest idiopatyczna.

Cukrzyca typu 2 – polega na upośledzeniu wydzielania insuliny lub spadku wrażliwości receptorów tkanek obwodowych na ten hormon.