Pedodoncja
Leczenie hipomineralizacji trzonowcowo-siekaczowej
Dr n. med. Anna Jarząbek
Dr n. med. Magdalena Gońda-Domin
Dr n. med. Ilona Wieczkowska
Dr n. med. Karolina Węsierska
W poprzednim numerze „Medical Tribune Stomatologia” (MTS 2016;12:19-26) opisywaliśmy etiologię powstawania hipomineralizacji trzonowcowo-siekaczowej (MIH) oraz omawialiśmy, jak wygląda jej postać kliniczna. W tym artykule opisany zostanie proces leczenia i trudności, jakie mogą spotkać lekarza dentystę, który zajmie się tym problemem.
Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa (Molar-Incisor Hypomineralisation, MIH) to zaburzenie rozwojowe szkliwa spowodowane przez różne czynniki, które działają w okresie rozwoju zęba i zaburzają proces jego mineralizacji. Kompleksowe podejście do tej choroby obejmuje:
- ocenę stopnia jej ryzyka,
- wczesną diagnozę,
- remineralizację i zmniejszenie wrażliwości zębiny,
- zapobieganie próchnicy i posterupcyjnemu odłamywaniu szkliwa,
- odbudowę tkanek twardych, ewentualne ekstrakcje,
- utrzymanie efektów poprzez profilaktykę.
Leczenie MIH jest długoczasowe, wieloetapowe i niestety trudne. Ocenę ryzyka wystąpienia choroby na podstawie wywiadu z rodzicami i ogólnego stanu zdrowia można przeprowadzić już u trzy-, czteroletnich dzieci. Trzeba pamiętać, że obecność HSPM (hipomineralizacji drugich trzonowców mlecznych) znacznie podwyższa ryzyko wystąpienia MIH.
