Gabinet stomatologiczny to idealny przykład organizacji, tj. podmiotu złożonego z powiązanych elementów, na czele którego stoi menedżer. Jego rolą w takim układzie jest planowanie, podejmowanie decyzji, organizowanie pracy oraz, rzecz jasna, przewodzenie – z prawem kontroli. W olbrzymiej większości przypadków jedynym zarządzającym w placówce stomatologicznej jest lekarz, założyciel tejże. To na jego barkach spoczywają obowiązki związane nie tylko z doborem kadry pracowniczej, lecz później z kontrolą wykonywania przez te osoby powierzonych im obowiązków. W takim układzie kontrola nie powinna wywoływać szczególnych kontrowersji ani spotykać się z oporem. Zrozumienie interesów pracodawcy z jednej strony oraz poszanowanie praw pracowników z drugiej powinny tworzyć poczucie wspólnego celu, do którego organizacja powinna zdążać.

Pracownik a pracodawca

Warto wiedzieć, co jest dozwolone w ramach kontroli osoby wykonującej pracę w gabinecie stomatologicznym, a czego organizujący pracę robić nie powinien.

Praca, rozumiana jako pewien wysiłek włożony w osiągnięcie założonego celu, może być świadczona na podstawie różnych stosunków prawnych: umowy o pracę lub umów cywilno-prawnych. W powszechnym obiegu zwykło się nazywać wszystkich świadczących pracę na rzecz danego podmiotu pracownikami, ten podmiot pracodawcą. Należy dokonać wyraźnego rozróżnienia pojęć. Mianowicie: pracownik to osoba świadcząca pracę na podstawie stosunku pracy, np. umowy o pracę, a pracodawcą jest podmiot zatrudniający pracowników. Inne bowiem prawa w zakresie kontroli posiadają pracodawcy względem pracowników, a inne podmioty organizujące pracę na podstawie umów cywilno-prawnych.

Umowa o pracę jest nader częstą formą zatrudnienia spotykaną w gabinetach stomatologicznych. Na tej podstawie pracę wykonują z reguły asystentki stomatologiczne/higienistki, rzadziej lekarze, choć i takie przypadki nie należą do egzotycznych.