Czynnik bakteryjny jest uznawany za główną przyczynę powstawania stanów zapalnych miazgi oraz zmian patologicznych w obrębie tkanek okołowierzchołkowych. W warunkach klinicznych zęby z nieodwracalnym stanem zapalnym miazgi lub zmianami zlokalizowanymi w obrębie tkanek okołowierzchołkowych są kwalifikowane do ekstrakcji lub leczenia endodontycznego, które polega na chemomechanicznym opracowaniu systemu kanałowego oraz szczelnej trójwymiarowej obturacji do poziomu przewężenia fizjologicznego. Istotne jest zachowanie każdego zęba, ponieważ już pojedyncze braki mogą być przyczyną zaburzeń kontaktów okluzyjnych, nieprawidłowego rozkładu sił żucia, przemieszczenia zębów, przeciążeń i utraty innych zębów, nieprawidłowej pracy mięśni żwaczy, ostatecznie rozwoju chorób ogólnoustrojowych.[1] Wzrost dbałości o własny wygląd i zdrowie oraz świadomość konsekwencji wynikających z utraty uzębienia przyczyniają się do zwiększonego zainteresowania pacjentów leczeniem endodontycznym. Niestety pewną barierę stanowią względy finansowe, ponieważ prawidłowe leczenie endodontyczne nie jest tanie. Wysokie koszty terapii endodontycznej wynikają z konieczności zakupu dodatkowego wyposażenia gabinetu, zastosowania instrumentarium, które często jest jednorazowego użytku, oraz dużych nakładów czasu całego zespołu stomatologicznego.

Celem badania jest określenie częstości leczenia endodontycznego wśród mieszkańców województwa śląskiego oraz wyznaczenie najczęściej leczonych zębów.