Badania wykazały, że najczęstszą przyczyną niepowodzeń leczenia endodontycznego jest właśnie brak szczelnej rekonstrukcji korony zęba (59,4 proc.), powody periodontologiczne (32 proc.) oraz popełnione błędy w trakcie całego leczenia endodontycznego (8,6 proc.).[1]

Inne badania wykazują, że powodem niemal 60 proc. niepowodzeń leczenia kanałowego są błędnie wypełnione kanały, a szczególnie nieszczelność wypełnienia.

Dlatego po zakończonym leczeniu endodontycznym jakość wypełnienia należy poddać ocenie radiologicznej. Jedynie CBCT daje gwarancję prawidłowego zobrazowania jakości leczenia kanałowego. Standardem jest jednak wykonywanie zdjęcia punktowego o mniejszej dawce promieniowania.

Podczas oceny zdjęcia powinniśmy zwrócić uwagę na:

• wypełnienie kanału na pełną długość roboczą (WL), bez przepchnięcia materiału do tkanek okołowierzchołkowych (w przypadku zębów z martwiczą miazgą dobrze widziane jest uszczelnienie okolicy apeksu – puff),
• całkowite wypełnienie kanału w trzech wymiarach, bez pustych przestrzeni,
• gęste, homogenne wypełnienie.[2]

Mechaniczne kształtowanie kanałów, ich oczyszczanie i dezynfekcja

W tych właśnie czynnościach kryje się tajemnica. Przed obturacją kanału lekarz musi go właściwie ukształtować (kształt i rozmiar). Prawidłowe opracowanie mechaniczne jest najważniejszym czynnikiem wpływającym na jakość dezynfekcji. Aby taka dezynfekcja była możliwa, musimy opracować kanał przynajmniej do wielkości 25/04. Jest to możliwe tylko przy zastosowaniu narzędzi maszynowych. Opracowując kanał, powinniśmy się starać zachować jego naturalny przebieg. W przeciwnym razie możemy uformować fałszywy kanał, trudny do ominięcia schodek lub spowodować perforację.

Zachowując WL, w okolicy wierzchołka kształtujemy stopień (apical stop), który zabezpiecza tkanki okołowierzchołkowe przed przepchnięciem do nich materiału wypełniającego.