Na przestrzeni lat tworzywa do produkcji płyt protez ulegały częstym modyfikacjom zarówno pod względem materiału, jak i parametrów fizykochemicznych. Pierwszymi materiałami używanymi do produkcji protez były kosztowne stopy metali, takie jak złoto oraz platyna.[14] Dopiero w XIX wieku, w wyniku postępu technicznego, zastąpiono je nowymi, znacznie tańszymi tworzywami. Jako pierwszy wprowadzono kauczuk naturalny, który wkrótce został wyparty przez syntetyczny odpowiednik. Jednak prawdziwą rewolucję w protetyce wywołał w 1936 roku akryl.[15]

Obecnie tworzywa akrylowe stanowią ok. 95 proc. wszystkich materiałów polimerowych wykorzystywanych w protetyce. Ich szerokie zastosowanie do produkcji ruchomych uzupełnień płytowych wiąże się głównie z szeroką dostępnością, łatwą obróbką, zadowalającą estetyką i niskim kosztem wykonania. Akryl nie jest jednak pozbawiony wad. Powszechny problem dotyczy pęknięć oraz złamań protez. Złamania występują w 14-15 proc. i dotyczą przeważnie uzupełnień górnego łuku zębowego. Tak częste uszkodzenia protez akrylowych mogą świadczyć o zbyt małej wytrzymałości mechanicznej tworzywa. Z uwagi na cykliczne obciążenia eksploatacyjne protez należy również uwzględnić wpływ czynników zmęczeniowych materiału.[17] Obecnie w dziedzinie materiałoznawstwa protetycznego prowadzone są badania zmierzające do uzyskania nowych technik i sposobów wzmacniających strukturę tworzywa akrylowego. Materiały stosowane do zbrojenia akrylu powinny się charakteryzować dużą odpornością na zmęczenie, większą elastycznością niż materiały płyty protezy oraz odpowiednim przekrojem. Ponadto powinny się dobrze łączyć z tworzywem protezy i mieć prawidłowe umiejscowienie.[1,2] Postęp techniczny i materiałowy daje obecnie możliwość wzmacniania akrylanowych płyt protez w sposób mechaniczny, chemiczny lub technologiczny. Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie ogólnej charakterystyki powyższych metod.