Hipodoncja należy do wad rozwojowych zębów. Po próchnicy i urazach bywa najczęstszą przyczyną braków zębowych u dzieci i młodzieży. Polega na wrodzonym braku zawiązków zarówno zębów mlecznych, jak i stałych. Zwykle dotyczy braku od jednego do pięciu zębów. Rozróżniamy hipodoncję rzekomą i prawdziwą. W tym pierwszym przypadku zawiązki zębów z trudnych do oceny przyczyn nie wyrzynają się i pozostają w kości. Natomiast hipodoncja prawdziwa charakteryzuje się autentycznym brakiem zawiązków zębów. Najczęściej są to ostatnie zęby w danej grupie anatomicznej, a mianowicie: zęby trzecie trzonowe, zęby sieczne boczne górne lub zęby przedtrzonowe drugie. Wada ta dotyczy częściej zębów stałych (2-9 proc.) niż mlecznych (0,1-0,7 proc.) oraz spotykana jest częściej u kobiet niż mężczyzn.[1]

Występuje często jako wada izolowana, czasem jednak wiąże się z obecnością szeregu innych zaburzeń rozwojowych lub czynnościowych narządu żucia oraz ze współistniejącymi zespołami chorobowymi, takimi jak np. zespół Downa, Sotosa, rozszczepy czy dysplazja ektodermalna. Przyczyny braku zawiązków nie są do końca poznane.

Wśród wielu czynników etiologicznych wymienia się najczęściej:

• redukcję uzębienia w rozwoju filogenetycznym,
• zaburzenia hormonalne,
• uwarunkowania genetyczne,
• urazy w życiu płodowym,
• choroby przebyte przez matkę w czasie ciąży,
• inne czynniki zewnętrzne działające na kobietę w ciąży, takie jak: choroby wirusowe i zakaźne, działanie promieniowania jonizującego,
• alkohol,
• palenie tytoniu.[1,2]