Trwałe osadzenie stałych uzupełnień protetycznych, na odpowiednio dobranym cemencie, jest czynnikiem decydującym o powodzeniu prowadzonego leczenia – odbudowy braków zębowych.[1] Początkowo cement miał zapewnić długotrwałą, stabilną retencję oraz prawidłowo wypełnić szczelinę występującą w miejscu łączenia uzupełnienia z filarem. Zwraca się również uwagę na jego barwę oraz przepuszczanie światła, co może poprawić lub pogorszyć estetykę wykonanej pracy.[2,3] Prace pełnoceramiczne w zależności od rodzaju podbudowy możemy prowadzić zarówno z użyciem cementów konwencjonalnych, jak i adhezyjnych.

Rodzaje cementów konwencjonalnych

Wśród cementów stosowanych w protetyce stomatologicznej możemy wyróżnić dwie główne grupy:

• cementy wykorzystujące połączenie mechaniczne – cementy konwencjonalne,
• cementy adhezyjne, które łączą się chemicznie i mikromechanicznie z tkankami filaru.[1]

Cement cynkowo-fosforanowy

Najstarszym stosowanym cementem jest cement cynkowo-fosforanowy. Łączy się z tkankami za pomocą mikromechanicznej retencji, co sprawia, że jest to dosyć słabe połączenie w porównaniu z innymi materiałami. Jest kruchy, porowaty i drażniący dla miazgi, ze względu na niskie pH w początkowej fazie wiązania. Brak przezierności oraz znaczna grubość warstwy materiału, którą musimy zastosować, sprawiają, że nie nadaje się on do cementowania prac w odcinku przednim.

Przykłady: Harvard, Hoffmann’s Cement.

Cement cynkowo-polikarboksylowy

Kolejnym przykładem jest cement cynkowo-polikarboksylowy. Jest on zdecydowanie mniej drażniący dla miazgi oraz pobudza do tworzenia zębiny reparacyjnej, więc z powodzeniem można go stosować w przypadku filarów z żywą miazgą. Łączy się z tkankami zęba w sposób mechaniczny. Charakteryzuje się niską rozpuszczalnością w wodzie, łatwym zarabianiem, kontrastem na zdjęciach rentgenowskich. Wady tego cementu to brak przezierności oraz słabe właściwości mechaniczne i krótki czas pracy.

Przykłady: Adhesor, Durelon.

Cement szkłojonomerowy

Dużą popularnością cieszą się cementy szkłojonomerowe. Łączą się chemicznie z tkankami zęba poprzez chelatację między cząsteczkami polikarboksylanów z jonami wapnia tkanek zęba.

Charakteryzują się dobrą wytrzymałością na ściskanie, rozciąganie oraz odpowiednim modułem elastyczności. Zaletą tych materiałów jest również uwalnianie jonów fluoru, co zmniejsza ryzyko powstawania ubytków próchnicowych pod uzupełnieniem protetyc...