Materiałoznawstwo

Cementowanie uzupełnień pełnoceramicznych

Lek. dent. Agnieszka Gabryś-Kwolek

Lek. dent. Paulina Klim

Poradnia Protetyki Stomatologicznej, Akademickie Centrum Stomatologii i Medycyny Specjalistycznej w Bytomiu

Adres do korespondencji: Lek. dent. Agnieszka Gabryś-Kwolek, Poradnia Protetyki Stomatologicznej, Akademickie Centrum Stomatologii i Medycyny Specjalistycznej w Bytomiu, pl. Akademicki 17, 41-902 Bytom, e-mail: agnieszkagabrys89@gmail.com

W dzisiejszych czasach dostępna jest coraz większa różnorodność materiałów używanych do cementowania prac protetycznych. Artykuł ma przybliżyć zasady stosowania różnych cementów dla poszczególnych rodzajów ceramiki. Dobór odpowiedniego materiału do rodzaju porcelany wpływa znacząco na powodzenie leczenia.

Trwałe osadzenie stałych uzupełnień protetycznych, na odpowiednio dobranym cemencie, jest czynnikiem decydującym o powodzeniu prowadzonego leczenia – odbudowy braków zębowych.[1] Początkowo cement miał zapewnić długotrwałą, stabilną retencję oraz prawidłowo wypełnić szczelinę występującą w miejscu łączenia uzupełnienia z filarem. Zwraca się również uwagę na jego barwę oraz przepuszczanie światła, co może poprawić lub pogorszyć estetykę wykonanej pracy.[2,3] Prace pełnoceramiczne w zależności od rodzaju podbudowy możemy prowadzić zarówno z użyciem cementów konwencjonalnych, jak i adhezyjnych.

Rodzaje cementów konwencjonalnych

Wśród cementów stosowanych w protetyce stomatologicznej możemy wyróżnić dwie główne grupy:

  • cementy wykorzystujące połączenie mechaniczne – cementy konwencjonalne,
  • cementy adhezyjne, które łączą się chemicznie i mikromechanicznie z tkankami filaru.[1]

Cement cynkowo-fosforanowy

Najstarszym stosowanym cementem jest cement cynkowo-fosforanowy. Łączy się z tkankami za pomocą mikromechanicznej retencji, co sprawia, że jest to dosyć słabe połączenie w porównaniu z innymi materiałami. Jest kruchy, porowaty i drażniący dla miazgi, ze względu na niskie pH w początkowej fazie wiązania. Brak przezierności oraz znaczna grubość warstwy materiału, którą musimy zastosować, sprawiają, że nie nadaje się on do cementowania prac w odcinku przednim.

Przykłady: Harvard, Hoffmann’s Cement.

Cement cynkowo-polikarboksylowy

Kolejnym przykładem jest cement cynkowo-polikarboksylowy. Jest on zdecydowanie mniej drażniący dla miazgi oraz pobudza do tworzenia zębiny reparacyjnej, więc z powodzeniem można go stosować w przypadku filarów z żywą miazgą. Łączy się z tkankami zęba w sposób mechaniczny. Charakteryzuje się niską rozpuszczalnością w wodzie, łatwym zarabianiem, kontrastem na zdjęciach rentgenowskich. Wady tego cementu to brak przezierności oraz słabe właściwości mechaniczne i krótki czas pracy.

Przykłady: Adhesor, Durelon.

Cement szkłojonomerowy

Dużą popularnością cieszą się cementy szkłojonomerowe. Łączą się chemicznie z tkankami zęba poprzez chelatację między cząsteczkami polikarboksylanów z jonami wapnia tkanek zęba.

Charakteryzują się dobrą wytrzymałością na ściskanie, rozciąganie oraz odpowiednim modułem elastyczności. Zaletą tych materiałów jest również uwalnianie jonów fluoru, co zmniejsza ryzyko powstawania ubytków próchnicowych pod uzupełnieniem protetyc...

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Rodzaje cementów kompozytowych

Wśród cementów kompozytowych możemy wyróżnić trzy główne grupy. Pierwszą z nich są cementy kompozytowe o podwójnym sposobie polimeryzacji. Następnie wyróżniamy cementy [...]

Procedura cementowania

Według najnowszego piśmiennictwa uzupełnienia pełnoceramiczne możemy cementować przy użyciu cementów adhezyjnych i konwencjonalnych.

Podsumowanie

Cementowanie jest jednym z ważniejszych etapów klinicznych. Decyduje ono o utrzymaniu się pracy stałej oraz ochronie zęba filarowego. Każdy przypadek kliniczny [...]

Do góry