Fluor jest pierwiastkiem występującym na drugim miejscu pod względem rozpowszechnienia spośród fluorowców w przyrodzie. Ze względu na właściwości fizykochemiczne reaguje prawie ze wszystkimi pierwiastkami, gazami szlachetnymi, związkami organicznymi i nieorganicznymi.[1-3] Na jego stężenie ma wpływ wiele czynników naturalnych, takich jak: charakter skały macierzystej, jej skład chemiczny, pH oraz źródła antropogeniczne związane z rozwojem przemysłu, rolnictwa, a także powstawaniem dużych aglomeracji miejskich, co prowadzi do nadmiernej chemizacji środowiska.

Do organizmu ludzkiego fluor dostaje się głównie drogą oddechową lub pokarmową, a tylko w wyjątkowych sytuacjach przez powłoki skórne. Absorpcja drogami oddechowymi fluorku wodoru (HF) ma miejsce w przypadku wysokich stężeń fluoru w powietrzu (powyżej 0,05 mg F/m³), np. przy narażeniu zawodowym (fabryki nawozów i kwasu fosforowego, huty aluminium, szkła, cegielnie i cementownie). Wchłanianie związków fluoru w przewodzie pokarmowym rozpoczyna się już w jamie ustnej (ok. 1 proc.), w żołądku (40-50 proc.), a następnie w jelicie cienkim (20-30 proc.). Po mniej więcej godzinie osiąga maksymalne stężenie we krwi, skąd wędruje głównie do tkanek twardych (kości i zębów), a w niewielkim stopniu do tkanek miękkich. Po 24 godzinach od momentu spożycia fluoru ok. 50 proc. zostaje wydalone z organizmu głównie z moczem, ale również z kałem, potem i śliną (ryc. 1).[1,3-5]

Prawidłowo funkcjonujące nerki odgrywają najistotniejszą rolę w eliminacji fluoru z organizmu, dlatego podwyższone ryzyko jego kumulowania się w organizmie może mieć miejsce w przypadku przewlekłych chorób nerek, moczówki prostej oraz cukrzycy.