O tym, że udawany uśmiech nie budzi tych samych emocji u odbiorcy co jego szczery odpowiednik, nie trzeba nikogo przekonywać. Obserwacja ta znalazła anatomiczne potwierdzenie w badaniach nad rozpoznawaniem emocji, wskazując na różnice w ruchach mięśni zaangażowanych w prawdziwy i pozowany uśmiech.

Zdobycze techniki umożliwiają analizę, dzięki której są wykazywane dyskretne różnice intensywności ruchu każdego segmentu twarzy. Ten nieinwazyjny potencjalny biomarker może znaleźć zastosowanie w praktyce klinicznej do wykrywania zaburzeń neuropsychologicznych lub chorób, np. depresji.