Połączenie ustno-zatokowe polegające na otwarciu światła zatoki do jamy ustnej może być jednym z powikłań podczas ekstrakcji zębów, których wierzchołki korzeni lub zmiany okołowierzchołkowe wpuklają się do zatoki szczękowej. Połączenie ustno-zatokowe najczęściej wymaga zamknięcia, a jedną z metod jest użycie płata dziąsłowego z policzka.[1] Dla dobrej adaptacji brzegów rany i jej zamknięcia bez napięcia konieczna jest duża mobilizacja płata, możliwa dzięki podcięciu okostnej u jego podstawy. Konsekwencją takiego postępowania jest spłycenie przedsionka i znaczne zwężenie strefy dziąsła zębodołowego, które utrudniają, a czasami wręcz uniemożliwiają, uzupełnienie braku zębowego z wykorzystaniem zarówno uzupełnień stałych, ruchomych jak i wspartych na implantach. Spłycony przedsionek i wąska strefa dziąsła skeratynizowanego stanowią także problem dla pacjentów, utrudniają przeprowadzanie zabiegów higienicznych oraz sprzyjają retencji pokarmów. W takiej sytuacji korzystnym rozwiązaniem terapeutycznym jest augmentacja dziąsła.[2]

Według ostatniego przeglądu piśmiennictwa z 2009 roku oceniającego metody augmentacji tkanek miękkich, dokoronowe przemieszczenie płata i westibuloplastyka w połączeniu z autogenną tkanką dziąsłową umożliwiają najbardziej znamienne poszerzenie dziąsła zębodołowego.[3] Wykorzystanie autogennego przeszczepu wciąż jest postrzegane jako złoty standard w zabiegach augmentacji, mimo iż materiały inżynierii tkankowej stanowią realną alternatywę dla pobierania przeszczepu.[2]