Aby zapobiegać nawrotom periimplantitis, stale monitorowano stan kliniczny pacjentki – początkowo wizyty kontrolne odbywały się co 3 miesiące, a następnie co 6 miesięcy. Wykonywano też regularne higienizacje, każdorazowo monitorując stan higieny jamy ustnej. Pacjentka bardzo dobrze radziła sobie z mechaniczną domową kontrolą płytki nazębnej. Po upływie roku i dwóch od osadzenia korony ostatecznej wykonywano także kontrole radiologiczne (ryc. 28, 29). W obrazie RTG widoczna była stabilizacja tkanki kostnej dookoła implantu. Również tkanki miękkie nie wykazywały oznak stanu zapalnego − doskonale adaptowały się do pracy protetycznej, nie odnotowano także wzrostu głębokości sondowania ani krwawienia (ryc. 30).

Small ryc 28 opt

Rycina 28. Obraz radiologiczny okolicy implantu rok po osadzeniu korony ostatecznej

Small ryc 29 opt

Rycina 29. Obraz radiologiczny okolicy implantu 2 lata po osadzeniu korony ostatecznej

Small ryc 30 opt

Rycina 30. Obraz kliniczny tkanek miękkich 2 lata po osadzeniu korony ostatecznej (obraz odbity)

Podsumowanie

Stan zapalny toczący się wokół implantu postępuje szybciej niż stan zapalny tkanek przyzębia. Aparat włóknisty utrzymujący ząb naturalny w zębodole tworzy skomplikowaną sieć, która jest trudna do penetracji, natomiast w przypadku implantu połączenia te są znacznie uboższe13.

W rozważaniach dotyczących protokołu postępowania należy brać pod uwagę już podstawową różnicę, że adhezja biofilmu bakteryjnego jest zdecydowanie inna w obecności dwutlenku tytanu niż budującego szkliwo hydroksyapatytu14. Sukcesywna akumulacja płytki bakteryjnej w szczelinie dziąsłowej zmienia lokalnie środowisko dookoła implantu, umożliwiając kolonizację przez periopatogeny15. Trwałość uzyskanego efektu osteointegracji przy braku innych czynników promujących procesy zapalne zależy więc w dużej mierze od samego pacjenta. Higiena jamy ustnej i domowa kontrola płytki są kluczowe dla utrzymania efektu osteointegracji lub – jak w przypadku opisywanej pacjentki – terapii regeneracyjnej. W przedstawionym studium przypadku zastosowano etapy leczenia chirurgicznego periimplantitis oraz terapię wspomagającą, które w literaturze powszechnie uznaje się za korzystne16.

Niezmiernie istotne jest jednak ciągłe monitorowanie pacjenta implantoprotetycznego. Ważne jest też opracowanie przez zespół stomatologiczny protokołu postępowania i wzajemnej współpracy pomiędzy lekarzem dentystą a higienistką stomatologiczną podczas profesjonalnej higienizacji okolic implantów, a także interwencji w przypadku wystąpienia powikłań w postaci periimplant mucositis lub periimplantitis.

Do góry