Dyskusja

Pojęcie „biomimetyka” powstało w latach 50. XX w. z połączenia greckich słów: bíos (życie) i mīmētikós (naśladujący). Odnosi się ono do ogółu interdyscyplinarnych działań z zakresu techniki, biologii i medycyny, mających na celu naśladowanie budowy anatomicznej oraz funkcji fizjologicznych obecnych w naturze². Technika stempla jest zaliczana do grupy technik biomimetycznych, ponieważ polega na odbudowie powierzchni okluzyjnej zęba przy użyciu negatywu wytworzonego na podstawie matrycy, którą stanowi wyjściowa morfologia zęba¹. Do odbudowy zęba stosuje się głównie żywice kompozytowe^1,3. Negatyw (stempel) można wytworzyć z materiałów takich jak uszczelniacze bruzd, polimetakrylan metylu, żywice modelowe, materiały do rejestracji zgryzu itp.³ W celu wykonania stempla można zastosować połączenie zaawansowanej technologii komputerowego wspomagania projektowania i frezowania pełnoceramicznych uzupełnień protetycznych (CAD/CAM − computer-aided design/computer-aided manufacturing) i druku trójwymiarowego. Dzięki jej wykorzystaniu efekt leczenia może stać się jeszcze bardziej imponujący, zapewniając lepszą precyzję odbudowy⁴.

Głównym wskazaniem do zastosowania omawianej techniki jest obecność ubytków klasy I wg Blacka w zębach trzonowych, których struktura anatomiczna nie została uszkodzona przez próchnicę lub erozję. Znane są również modyfikacje tej metody, umożliwiające rekonstrukcję ubytków klasy II wg Blacka^5,6. Główne wskazania do użycia techniki stempla okluzyjnego to:

• ubytki w obrębie powierzchni okluzyjnych zębów przedtrzonowych i trzonowych
• próchnica ukryta z ubytkami niedostrzegalnymi klinicznie
• prawidłowa żywotność miazgi zęba
• dobra higiena jamy ustnej
• stabilna okluzja⁷.

Do głównych przeciwwskazań zalicza się:

• zęby z zaburzoną morfologią powierzchni okluzyjnej
• zapalenie miazgi i tkanek okołowierzchołkowych zęba
• zaawansowaną chorobę przyzębia
• złą higienę jamy ustnej
• niestabilną okluzję⁷.

Alternatywę dla metody stempla okluzyjnego może stanowić klasyczna odbudowa bezpośrednia zęba przy użyciu kompozytu. Należy zaznaczyć, że technika biomimetyczna zapewnia lepsze odwzorowanie powierzchni pierwotnej niż przy wykorzystaniu sposobu tradycyjnego⁷. Istnieje również możliwość odbudowy pośredniej w postaci zastosowania częściowych uzupełnień protetycznych − wkładów koronowych (inlay), nakładów (onlay) i nadkładów (overlay)⁸. Uzupełnienia protetyczne powinny być zarezerwowane dla ubytków obejmujących większe powierzchnie zębów oraz zębów uprzednio leczonych endodontycznie. Gwarantują one lepszą wytrzymałość mechaniczną i lepsze odwzorowanie, ze względu na większą trwałość, a także brak skurczu polimeryzacyjnego materiału ceramicznego⁹.