Szkliwo jest najbardziej zewnętrzną i najtwardszą warstwą zęba, pełni funkcję bariery chroniącej wewnętrzne tkanki, w tym miazgę. Ma również duży wpływ na to, jak odbieramy zęby pod względem estetycznym. Składa się w 96% z kryształów hydroksyapatytu, które są solami fosforanu wapnia tworzącymi pryzmaty szkliwa, w 3% z wody i w 1% z organicznej macierzy złożonej z trzech typów białek (amelogenina, enamelina, ameloblastyna) oraz proteinazy MMP20 (matrix metalloproteinase 20)^1,2.

Na powierzchni szkliwa, pod wpływem zmieniającego się pH, zachodzą ciągłe przemiany chemiczne, prezentujące się jako procesy remineralizacji i demineralizacji, znane również jako cykl demineralizacja–remineralizacja. Podwyższona wartość pH może powodować remineralizację tkanek twardych, natomiast obniżona prowadzi do procesu demineralizacji. Żywność, napoje i płytka nazębna obecna na powierzchni szkliwa wpływają na zmiany pH. Odpowiedzialne za to są bakterie kolonizujące płytkę, które w wyniku swojej aktywności metabolicznej produkują kwasy organiczne w procesie fermentacji węglowodanów^3,4. Gromadzeniu i zaleganiu płytki nazębnej oprócz złej higieny sprzyjają leczenie ortodontyczne i noszenie stałych aparatów wewnątrzustnych⁵. Pierwszym widocznym objawem demineralizacji są białe plamy (WSLs – white spots lesions), znane również jako wczesne zmiany próchnicze (ECLs – early caries lesions)⁶. Są one sklasyfikowane w kodach 1-2 w Międzynarodowym Systemie Wykrywania i Oceny Próchnicy (ICDAS II – International Caries Detection and Assesment System)^6,7. Pojawiają się jako mlecznobiałe, nieprzezroczyste plamy o różnych kształtach, wyraźnie odróżniające się od otaczającej zdrowej powierzchni szkliwa⁸.

Celem przedstawionej pracy jest ocena skuteczności dwóch metod leczenia białych plam: poprzez infiltrację żywicą lub procesy remineralizacji. Zaopiniowanie wyników klinicznych miało na celu porównanie zalet, wad i potencjalnych ograniczeń leczenia peptydem oraz metodą Icon, a także dostarczenie opartych na dowodach wskazówek, które pomogą stomatologom w wyborze najbardziej odpowiedniej procedury dostosowanej do potrzeb pacjenta. Obie techniki różnią się mechanizmem działania – pierwsza polega na infiltracji i maskowaniu zmiany, druga opiera się na profilaktycznym i długoterminowym działaniu remineralizującym.