Choroba oparzeniowa stanowi ogromne wyzwanie dla zespołu terapeutycznego. Skutkiem oparzenia jest nie tylko rana powstała w wyniku urazu termicznego, chemicznego lub elektrycznego, lecz także cały szereg zaburzeń fizjologicznych, immunologicznych oraz endokrynologicznych. Ich następstwem są ciężkie powikłania choroby oparzeniowej, takie jak: wstrząs hipowolemiczny, zakażenia miejscowe i ogólnoustrojowe, sepsa, zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC – disseminated intravascular coagulation), zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS – acute respiratory distress syndrome), blizny przykurczające^1-5.

Oparzoną powierzchnię ciała oblicza się według reguły Wallace’a, zgodnie z którą powierzchnia głowy i każdej kończyny górnej stanowią po 9%, powierzchnie przednia i tylna tułowia stanowią po 18%, powierzchnia każdej z kończyn dolnych stanowi 18%, natomiast krocze – 1% powierzchni ciała. Inna metoda to reguła dłoni, według której powierzchnia dłoni osoby oparzonej to 1% powierzchni ciała. Kolejną jest reguła dziesiątek, którą stosuje się u niemowląt. Zgodnie z tą metodą każda kończyna stanowi 10% ogólnej powierzchni ciała, a powierzchnia głowy, powierzchnie przednia i tylna tułowia po 20%. Dostępne są także metody tabelaryczno-diagramowe. Oparzenia można podzielić również ze względu na stopień głębokości. Stopnie I oraz IIA obejmują oparzenia powierzchowne, w których uszkodzenie dotyczy naskórka. Stopnie IIB oraz III charakteryzują się różną głębokością martwicy skóry właściwej. Stopień IV to martwica tkanki podskórnej i tkanek leżących głębiej. Oparzenia I i II stopnia obejmujące mniej niż 15% powierzchni ciała uznajemy za lekkie, stanowiące 15-30% – za średnie, z kolei ciężkie oparzenia to takie, które stanowią powyżej 30% powierzchni ciała. W przypadku oparzeń III stopnia za lekkie uznajemy te obejmujące mniej niż 5% powierzchni ciała, średnie – 5-15%, a za ciężkie – oparzenia powyżej 15% powierzchni ciała⁶.