Przez ostatnie dziesięciolecia rozwój techniki przyczynił się do ogromnego rozpowszechnienia nowych metod operacyjnych. Podstawowym celem tych działań jest ograniczenie urazu okołooperacyjnego, a w efekcie zmniejszenie bólu pooperacyjnego, przyspieszenie rehabilitacji chorych, a także poprawa bezpieczeństwa w wyniku mniejszej utraty krwi i liczby powikłań.

Od czasu przeprowadzenia pierwszej laparoskopowej cholecystektomii (Mühe, 1985) wideoskopia bardzo szybko zaczęła się upowszechniać jako metoda operacyjna w innych dziedzinach chirurgii. Niespełna 7 lat później wykonano pierwszą laparoskopową adrenalektomię i obecnie techniki wideoskopowe są metodami z wyboru w większości wskazań do usunięcia nadnerczy.

W przypadku operacji w obrębie szyi, tarczycy i przytarczyc techniki wideoskopowe są wykorzystywane znacząco rzadziej, a ich popularność w tej dziedzinie rośnie powoli. Dzieje się tak m.in. paradoksalnie z powodu mnogości technik wideoskopowego dostępu do szyi i – co za tym idzie – braku wiodących wystandaryzowanych metod.

Autorzy w prezentowanym artykule przedstawiają aktualny stan wiedzy na temat technik wideoskopowych wykorzystywanych w chirurgii najczęściej operowanych narządów endokrynnych, a więc: tarczycy, przytarczyc i nadnerczy.

Tarczyca

Co najmniej 5% żeńskiej populacji ma diagnozowane guzki tarczycy, a na operację kierowane są często młode kobiety. Mimo że klasyczny dostęp do tarczycy daje doskonałą ekspozycję pola operacyjnego, konieczność uzyskania u tych pacjentek korzystnego efektu kosmetycznego (bez widocznej dużej blizny u podstawy szyi) spowodowała rozwój technik endoskopowych. Wykazano, że widoczna blizna na szyi, niezależnie od jej wielkości, ma negatywny wpływ na dobrostan psychiczny kobiet. Jest to szczególnie istotne w krajach azjatyckich, w których poprzeczna blizna na szyi kojarzy się jednoznacznie ze śmiercią. Dlatego też większość publikacji dotyczących wideoskopowych operacji tarczycy pochodzi z Azji, a w szczególności z Korei Południowej, gdzie intensywnie rozwijano metody operacyjne pozwalające na uniknięcie niepożądanej blizny. W Europie i Ameryce popularność tych operacji jest dużo mniejsza. Należy również brać pod uwagę znaczne różnice populacyjne (np. znacząco niższy wskaźnik masy ciała [BMI – body mass index] mieszkańców Azji w porównaniu np. z pacjentami ze Stanów Zjednoczonych) mające wpływ na ewentualne trudności techniczne zabiegów.