Chirurdzy operujący chorych z przepuklinami brzusznymi powinni doskonale znać anatomię i techniki operacyjne oraz mieć możliwość wykorzystania różnego rodzaju implantów i sposobów ich mocowania.

Przepuklina brzuszna stanowi coraz częściej występującą patologię. Dzieje się tak z uwagi na narastającą liczbę przepuklin w bliznach pooperacyjnych związaną z rozpowszechnieniem leczenia chirurgicznego wielu chorób i wzrastającym poziomem opieki pooperacyjnej, co łączy się z poprawą rokowania w stosunku do długości życia po zabiegach. Chorzy operowani z powodu chorób naczyń, procesu nowotworowego lub przewlekłych zapaleń jelit wykazują coraz dłuższe krzywe przeżycia, co wydłuża czas możliwego powstania przepukliny w bliźnie pooperacyjnej. Na stałym poziomie utrzymuje się liczba operowanych przepuklin pierwotnych, do których zaliczamy przepukliny pępkowe, kresy białej, lędźwiowe i przepuklinę Spiegela.

Klasyfikacja

W 2009 r. European Hernia Society (EHS) wprowadziło definicję i klasyfikację pierwotnych i pooperacyjnych przepuklin brzusznych. Zgodnie z definicją Korenkowa przepuklina pooperacyjna to jakikolwiek ubytek w powłokach brzusznych w miejscu blizny pooperacyjnej z obecnością uwypuklenia lub bez, wyczuwalny lub uwidoczniony w badaniu fizykalnym lub badaniach obrazowych. Pracując nad tą klasyfikacją uznano, że czynnikami rokowniczymi dobrego zaopatrzenia przepukliny są lokalizacja i wielkość pierścienia (a nie worka). Jako czynnik dodatkowy wprowadzono oznaczenie nawrotu przepukliny, co – jak wykazano w opracowaniach naukowych – wpływa na rokowanie co do wyniku kolejnego zabiegu. Wydaje się, że ten podział powinien uprościć porównywanie wyników prac i wpłynąć na opracowane w przyszłości standardy leczenia. Zaproponowaną przez EHS klasyfikację przedstawiono na rycinie 1.

Należy zauważyć, że szerokość defektu jest ważniejszym czynnikiem rokowniczym niż jego wymiar pionowy z uwagi na potencjalną konieczność zbliżania mięśni, co warunkuje sposób naprawy przepukliny. Dlatego poszczególne subklasy odnoszą się do tego wymiaru (W1, W2, W3).

Poza klasyfikacją pozostaje kilka stanów zwyczajowo łączonych z przepuklinami. Rozejścia kresy białej i odnerwienie flanki (w następstwie operacji usunięcia nerki), które w istocie nie są przepuklinami, mają inne podłoże etiopatologiczne i wymagają całkowicie innego postępowania. Przepukliny okołostomijne wymagają również odmiennej klasyfikacji, a ich leczenie jest wyodrębnione z uwagi na odmienność i skomplikowanie procedury.