BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Postępowanie okołooperacyjne
Opieka pooperacyjna nad chorym z zaburzeniami czynności tarczycy
lek. Xymena Żórawska-Wasilewska
dr n. med. Janusz Pachucki
prof. dr hab. n. med. Tomasz Bednarczuk
Postępowanie w okresie okołooperacyjnym zależy od rodzaju i nasilenia zaburzeń tarczycy oraz trybu podejmowanego leczenia chirurgicznego. Chirurg i anestezjolog powinni w tym celu nawiązać współpracę z endokrynologiem lub internistą.
Zaburzenia czynności tarczycy występują u około 5% populacji, częściej wśród kobiet i osób starszych, co oznacza, że problem może dotyczyć dużej liczby chorych wymagających operacji. Nadal brakuje jednoznacznych zaleceń sformułowanych zgodnie z zasadami medycyny opartej na dowodach naukowych (EBM – evidence based medicine) dotyczących opieki okołooperacyjnej nad chorymi z hipo- lub hipertyreozą.
Przedstawiamy postępowanie u chorych z pierwotnymi zaburzeniami czynności tarczycy, które stanowią ponad 99% wszystkich przypadków (choroby przysadki, które prowadzą do wtórnej nadczynności lub niedoczynności tarczycy, występują bardzo rzadko).
U kogo przeprowadzić diagnostykę w kierunku zaburzeń czynności tarczycy?
Nie zaleca się przesiewowej oceny w kierunku zaburzeń czynności tarczycy u wszystkich chorych wymagających operacji. Wskazaniami do przeprowadzenia takiej diagnostyki są:
- objawy kliniczne hipo- lub hipertyreozy (uwaga: przebieg kliniczny chorób tarczycy u osób w wieku podeszłym może być skąpoobjawowy, a zaburzenia dotyczą głównie układu sercowo-naczyniowego)
- nieprawidłowości w badaniu palpacyjnym tarczycy (wole, guzki)
- przebyte leczenie chorób tarczycy
- ekspozycja na duże dawki jodu (np. amiodaron, radiologiczne środki kontrastowe)
- choroby autoimmunologiczne innych narządów
- obciążający wywiad rodzinny w kierunku zaburzeń czynności tarczycy
- przyjmowanie niektórych leków (np. węglanu litu, interferonu).
Badaniem przesiewowym w ocenie pierwotnych zaburzeń czynności tarczycy jest oznaczenie stężenia hormonu tyreotropowego (TSH – thyroid stimulating hormone) w surowicy. Jeśli stężenie TSH jest nieprawidłowe, zaleca się oznaczenie stężeń wolnych hormonów tarczycy – tyroksyny (fT4) i trijodotyroniny (fT3). W uproszczeniu na podstawie wartości stężeń TSH, fT4 i fT3 można wyróżnić 5 podstawowych stanów tyreometabolicznych wymienionych w tabeli 1. W szerszym rozumieniu o przynależności do danej grupy decyduje, poza wynikami badań laboratoryjnych, ocena kliniczna opierająca się na indywidualnym doświadczeniu lekarza.1
Jawna niedoczynność tarczycy
Definicja i etiologia
Jawna niedoczynność tarczycy to zespół objawów wywołanych niedoborem trijodotyroniny (T3). W pierwotnej niedoczynności tarczycy w badaniach biochemicznych stwierdza się podwyższone stężenie TSH i obniżone stężenie fT4 w surowicy, natomiast stężeni...