Udzielanie świadczeń medycznych zarówno przez personel lekarski, jak i pielęgniarsko-położniczy niesie ze sobą ryzyko styczności z wirusem niedoboru odporności (HIV). Jak wskazuje Ministerstwo Zdrowia, koszt 30-dniowego leczenia o charakterze profilaktycznym lekami antyretrowirusowymi szacuje się na mniej więcej 4 tys. zł.

Kwestia ponoszenia ciężaru finansowego profilaktycznego leczenia poekspozycyjnego ze styczności z HIV, do której doszło w wyniku wypadku w trakcie wykonywania czynności zawodowych, jest uregulowana w przepisach prawa. W toku praktyki lekarze prowadzący podmioty lecznicze niejednokrotnie spotykają się z wymogiem formułowanym przez inspektorów inspekcji sanitarnej (sanepid), iż winni oni mieć zawarte umowy o leczenie poekspozycyjne z oddziałami zakaźnymi czy podmiotami leczniczymi zajmującymi się leczeniem poekspozycyjnym. Jest to kwestia o tyle istotna, iż jak wynika z doświadczeń moich klientów, wyżej wymienione podmioty niejednokrotnie żądają uiszczania comiesięcznych opłat za tzw. gotowość, niezależnie od kosztów leczenia. Rodzi to zatem dodatkowe obciążenie finansowe po stronie podmiotów leczniczych. Przyjrzymy się zatem, czy wspomniany wymóg stawiany przez sanepid znajduje oparcie w prawie.

Obowiązek zapisany w prawie

Po pierwsze, aktem prawnym, który reguluje kwestię profilaktycznego leczenia poekspozycyjnego ze styczności z HIV, jest ustawa z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Zgodnie z art. 41 ust. 5 ww. ...