Rak podstawnokomórkowy (basal cell carcinoma, BCC) po raz pierwszy został opisany w 1900 roku przez Krompchera jako carcinoma epitheliale adenoides.[1] Zaliczany jest obok raka kolczystokomórkowego (squamous cell carcinoma, SCC) do niejednorodnej ...

Postacie kliniczne BCC

Znacząca większość ognisk BCC lokalizuje się w górnej części twarzy, powyżej linii łączącej kąt ust z płatkami uszu, stanowiąc 80 proc. wszystkich przypadków. Najrzadziej natomiast rozwija się w owłosionej skórze głowy i górnej powierzchni tułowia.[11] Najczęściej spotyka się postać guzkową, która stanowi 60 proc. wszystkich typów BCC. Zazwyczaj lokalizuje się na twarzy, przybierając formę guzka o gładkiej powierzchni, ze współistniejącymi licznymi teleangiektazjami. Ta postać BCC może również przebiegać z owrzodzeniem w części centralnej, które często jest pokryte strupem otoczonym perlistym lub woskowym brzegiem (ryc. 1). Postać powierzchowna stanowi ok. 30 proc. wszystkich BCC. Najczęściej pojawia się u kobiet, zazwyczaj na tułowiu, pod postacią niegojącej się, delikatnie złuszczającej plamy barwy różowej. Może również przybierać formę błyszczącej zmiany otoczonej perlistymi grudkami i zanikiem w część centralnej. Dodatkowo w niektórych przypadkach, szczególnie u osób z ciemną karnacją, obserwuje się obecność barwnika rozłożonego obwodowo (ryc. 2). Kolejną postacią jest rak podstawnokomórkowy twardzinopodobny, który stanowi 5-10 proc. wszystkich BCC. Występuje pod postacią zanikowej, lekko rumieniowej blizny o niewyraźnych brzegach. Ta postać przybiera dość rozległe formy i przebiega bez owrzodzenia. Najczęstszą lokalizacją jest twarz. Każda z wyżej wymienionych postaci BCC może przebiegać z pigmentacją, zwłaszcza u osób o ciemnej karnacji. Częściej dotyczy formy guzkowej, a barwnik zazwyczaj rozkłada się obwodowo.