Rak podstawnokomórkowy skóry (BCC – basal cell carcinoma) jest wolno rosnącym, złośliwym nowotworem nabłonkowym. Jest to najczęstszy nowotwór złośliwy u rasy kaukaskiej. Obserwuje się stały wzrost zachorowalności na BCC (średnio 10% co 10 lat). Szczyt zachorowań występuje w 6-8 dekadzie życia^1-4. Wśród czynników ryzyka wymienia się czynniki genetyczne, fototyp skóry (I-II), ekspozycję na promieniowanie ultrafioletowe, promieniowanie jonizujące, nieorganiczne związki arsenu oraz immunosupresję stosowaną u pacjentów po przeszczepieniu narządów².

Około 80% przypadków BCC jest zlokalizowanych na twarzy powyżej linii łączącej kąty ust z płatkami usznymi, zwłaszcza na nosie, rzadziej zmiany stwierdza się na dolnej części twarzy, owłosionej skórze głowy czy górnej części tułowia (15%). Opisywano również nietypowe okolice występowania tego typu raka, takie jak: okolica dołów pachowych, piersi, okolica anogenitalna oraz dłonie i podeszwy^5,6.

BCC, mimo że rzadko daje przerzuty i prowadzi do zgonu, stanowi istotny problem kliniczny. Opisano co najmniej 26 podtypów BCC⁷. Odmianą, która może prowadzić do wątpliwości diagnostycznych w ocenie klinicznej, jest typ barwnikowy. W jego rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić zarówno wczesnego, jak i zaawansowanego czerniaka, a także znamię błękitne i inne łagodne zmiany melanocytarne².