Należy unikać spożywania alkoholu podczas przyjmowania pochodnych sulfonylomocznika.

Efekt pochodnych sulfonylomocznika może być osłabiany poprzez jednoczasowe przyjmowanie leków, które mogą indukować hiperglikemię, a w szczególności: danazol, pochodne fenotiazyny, glikokortykosteroidy, furosemid, torasemid, doustne środki antykoncepcyjne, diazoksyd, glukagon, hormon wzrostu, izoniazyd, pochodne kwasu nikotynowego, hormony tarczycy, analgetyki opioidowe, w szczególności morfina oraz sympatykomimetyki. W przypadku jednoczesnego stosowania tych leków należy regularnie kontrolować glikemię i w razie potrzeby modyfikować dawkowanie pochodnych sulfonylomocznika.

Inne ważne informacje:

• Barbiturany przedłużają działanie leku.
• Leki indukujące enzymy wątrobowe (np. ryfabutyna, ryfampicyna) nasilają metabolizm pochodnych sulfonylomocznika i osłabiają ich działanie.
• Leki o działaniu zmniejszającym glikemię (np. insulina, glikokortykosteroidy anaboliczne, bromokryptyna, pirydoksyna, tetracykliny, teofilina) nasilają działanie sulfonylomoczników.
• Pochodne sulfonylomocznika mogą nasilać działanie leków przeciwzakrzepowych (np. warfaryny, acenokumarolu). Mogą także nasilać efekt działania leków przeciwpłytkowych.
• Worykonazol może zwiększać stężenie pochodnych sulfonylomocznika w osoczu; zaleca się dokładne monitorowanie stężenia glukozy we krwi podczas równoległego stosowania tych leków.
• Diuretyki tiazydowe i inne leki moczopędne, glikokortykosteroidy, pochodne fenotiazyny, hormony tarczycy, estrogeny, progestageny, doustne środki antykoncepcyjne, fenytoina, kwas nikotynowy, leki sympatykomimetyczne, antagoniści wapnia i izoniazyd wykazują tendencję do powodowania hiperglikemii; po zaprzestaniu ich podawania należy obserwować chorego ze względu na możliwość wystąpienia hipoglikemii.
• Podczas leczenia nie należy spożywać napojów alkoholowych z uwagi na potencjalną możliwość nasilenia działania hipoglikemizującego.
• Leki β-adrenolityczne mogą maskować hipoglikemię powodowaną przez sulfonylomoczniki.

INTERAKCJE METFORMINY

Leki kationowe, takie jak amiloryd, digoksyna, morfina, ranitydyna, trimetoprim, wankomycyna mogą współzawodniczyć z metforminą o ten sam system transportu w kanalikach nerkowych, upośledzając wzajemnie swoje wydalanie, co może zmieniać końcowy efekt ich działania farmakologicznego.

Cymetydyna zwiększa stężenie metforminy we krwi. Diuretyki, glikokortykosteroidy stosowane zarówno ogólnie, jak i miejscowo, także hormony tarczycy, estrogeny, doustne środki antykoncepcyjne, sympatykomimetyki, antagoniści wapnia i izoniazyd mogą wykazywać działanie przeciwstawne do metforminy.

Poprzez wywołanie hiperglikemii mogą zmieniać reakcję pacjenta na lek. Nifedypina, nitrendypina, amlodypina, lerkanidypina zwiększają wchłanianie metforminy z przewodu pokarmowego. Jednoczasowe stosowanie z pochodnymi sulfonylomocznika nasila działanie hipoglikemizujące.

Inhibitory ACE oraz antagoniści receptora AT1 mogą zmniejszać stężenie glukozy we krwi; w razie konieczności należy dostosować dawkę metforminy w przypadku równoległego leczenia tymi preparatami i po ich odstawieniu. Podczas leczenia metforminą należy unikać spożywania alkoholu z uwagi na wzrost ryzyka wystąpienia kwasicy mleczajowej.

INTERAKCJE AKARBOZY

Spożywanie sacharozy i produktów zawierających sacharozę w trakcie stosowania akarbozy może powodować objawy dyskomfortu ze strony przewodu pokarmowego, a nawet biegunki, będące rezultatem zwiększonej fermentacji węglowodanów w jelicie grubym. Leki podwyższające pH soku żołądkowego, a także antacida oraz enzymy trawienne, mogą osłabiać działanie akarbozy. Neomycyna podawana p.o. może nasilać działanie hipoglikemizujące leku oraz objawy niepożądane ze strony przewodu pokarmowego.

Akarboza wpływa na biodostępność digoksyny; stad też konieczne jest kliniczne monitorowanie prowadzonego leczenia. W przypadku leczenia skojarzonego z insuliną, metforminą lub pochodnymi sulfonylomocznika należy wzajemnie dostosować dawki stosowanych leków.

INTERAKCJE TIAZOLIDyNODIONÓW

Interakcje pioglitazonu

Należy zachować ostrożność w przypadku równoległego stosowania z ryfampicyną z uwagi na przyspieszenie metabolizmu leku i zmniejszenie jego działania hipoglikemizującego.

INTERAKCJE ANALOGÓW GLP-1

Eksenatyd

Ponieważ eksenatyd hamuje opróżnianie się żołądka, należy zachować ostrożność podczas stosowania leków, które ulegają szybkiemu i całkowitemu wchłanianiu w żołądku. W przypadku leków, które należy przyjmować z posiłkiem, trzeba poinformować chorych, aby przyjmowali lek podczas posiłku, przed którym nie wstrzyknięto eksenatydu.

W przypadku leków, których działanie zależy od stężeń w kompartmentach centralnym i obwodowym (np. leki przeciwbakteryjne), należy zalecić przyjmowanie ich co najmniej godzinę przed podaniem eksenatydu.

Preparaty o zmodyfikowanym uwalnianiu, zawierające substancje podatne na rozkład w żołądku, należy przyjmować co najmniej godzinę przed podaniem eksenatydu lub cztery godziny po jego podaniu.