Węglowodany

Wnioski z badań dotyczących idealnej zawartości węglowodanów w diecie osoby chorej na cukrzycę nie są jednoznaczne, dlatego ilość ta powinna być ustalana indywidualnie z pacjentem (Evert i wsp., 2014). Należy zaznaczyć, że PTD (2015) zaleca, aby udział węglowodanów w diecie osób chorych na cukrzycę wynosił 40-50 proc. Ilość węglowodanów i ilość insuliny są zasadniczymi elementami odpowiedzi glikemicznej po spożytym posiłku i powinny być uwzględniane podczas planowania diety. Monitorowanie spożycia węglowodanów poprzez ich liczenie lub szacowanie ilości za pomocą wymienników węglowodanowych jest bardzo ważnym elementem w celu osiągnięcia prawidłowej kontroli glikemii (ADA, 2015). Chociaż wszystkie źródła węglowodanów w diecie powinny być wliczone do ogólnej ilości dostarczanych z dietą węglowodanów, w celu utrzymania dobrego stanu zdrowia preferowane powinny być te pochodzące z warzyw, owoców, pełnoziarnistych produktów zbożowych, warzyw strączkowych oraz produktów mlecznych. Wykluczyć należy produkty, których spożycie związane jest z dostarczaniem tłuszczów dodanych, sacharozy oraz sodu (Franz i wsp., 2014).

Niewielką poprawę kontroli glikemii można uzyskać poprzez zastąpienie żywności o wysokim indeksie glikemicznym żywnością o niskim indeksie glikemicznym (Evert i wsp., 2014). PTD (2015) zaleca, aby obecne w diecie węglowodany pochodziły głównie z produktów o niskim indeksie glikemicznym (< 50 IG).

Osoby chorujące na cukrzycę powinny dostarczać wraz z dietą przynajmniej takiej ilości błonnika, jaka jest rekomendowana dla ogółu populacji (Evert i wsp., 2014). Ilość ta jest określana jako 14 g błonnika na 1000 kcal lub ponad 25 g dla kobiet i ponad 30 g dla mężczyzn (Franz i wsp., 2014). PTD (2015) zaleca, aby podaż błonnika w diecie wynosiła 25-40 g na dobę. Badania wskazują, że dieta zawierająca do 24 g na dobę (co jest przeciętną zawartością tego składnika w diecie) nie ma większego wpływu na glikemię (Franz i wsp., 2014).