Praktyka kliniczna
Zapalenie mięśnia sercowego o etiologii grypowej u pacjentów diabetologicznych
dr hab. n. med. Anna Szpakowicz1
prof. dr hab. n. med. Joanna Zajkowska2
- Do czego prowadzi zjawisko mimikry antygenowej
- Dlaczego w zakresie badań laboratoryjnych podstawowe znaczenie ma oznaczenie stężenia troponiny w trakcie zapalenia mięśnia sercowego (ZMS)
- Dla jakich przypadków zarezerwowana jest biopsja endomiokardialna?
Cukrzyca, nawet dobrze wyrównana, jako przewlekła choroba metaboliczna przyczyniająca się do upośledzenia odporności oraz znacznego stopnia otyłości (BMI [body mass index] >40) stanowi czynnik ryzyka ciężkiego przebiegu grypy i rozwoju powikłań. Prowadzi też do zwiększonego odsetka hospitalizacji i śmiertelności w tej grupie pacjentów1.
Zapalenie mięśnia sercowego jest stosunkowo rzadkim powikłaniem grypy, szacowanym na około 1-2% wszystkich przypadków. Jednak biorąc pod uwagę ogromną liczbę wszystkich zachorowań na grypę i rosnącą liczbę pacjentów immunoniekompetentnych, odsetek ten stanowi istotny problem kliniczny. Dodatkowo zachorowanie na grypę może prowadzić do zaostrzenia przewlekłej choroby podstawowej, a w skrajnych przypadkach nawet do:
- zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych
- encefalopatii
- poprzecznego zapalenia rdzenia kręgowego
- zespołu Guillaina-Barrégo
- zapalenia mięśni z mioglobinurią i niewydolnością nerek
- sepsy i niewydolności wielonarządowej.
Szacuje się, iż grypa stanowi poważne zagrożenie dla chorych na cukrzycę obu typów. Osoby chorujące na cukrzycę, w porównaniu z osobami zdrowymi, są 6 razy bardziej narażone na hospitalizację oraz mają 3-krotnie zwiększone ryzyko zgonu z powodu grypy2. Większość ludzi choruje na grypę co najmniej kilka razy w ciągu życia. Nie sposób przewidzieć przebiegu kolejnego zachorowania. Podkreśla to istotną rolę szczepień ochronnych jako podstawowej metody profilaktyki zapobiegającej rozwojowi powikłań, zwłaszcza w grupach ryzyka.
Kliniczny przebieg grypy
Grypa jest ostrą chorobą zakaźną wywołaną przez zakażenie układu oddechowego wirusem grypy należącym do rodziny Orthomyxoviridae. Epidemiczne zachorowania u ludzi wywołują typy A i B, przy czym typ A jest najczęstszy i charakteryzuje się dużą zmiennością, co jest spowodowane brakiem systemu naprawczego polimerazy oraz segmentową budową genomu wirusa3. Na podstawie swoistych białek powierzchniowych (hemaglutyniny i neuraminidazy) typ A wirusa może zostać następnie podzielony na podtypy (wyróżnia się 16 podtypów hemaglutynin i 9 podtypów neuraminidazy).
Najczęstszymi podtypami odpowiedzialnymi za powikłania pozapłucne są wirusy grypy typu A – H5N1 i H1N14. Wirus grypy występuje na całej kuli ziemskiej, szczyt zachorowań w Polsce przypada na okres od grudnia do marca. Szacuje się, że sezonowe epid...
