Wprowadzenie

Cukrzyca typu 2 pozostaje jedną z podstawowych chorób, z jakimi mierzą się zarówno pacjenci, jak i lekarze wszelkich specjalności w codziennej praktyce klinicznej. Według szacunków na zaburzenia gospodarki węglowodanowej cierpi nawet 10% polskiej populacji¹. Liczba chorych sprawia, że nie ma możliwości, aby każdym zajmował się specjalista diabetolog. W realiach polskiego systemu opieki zdrowotnej poza lekarzami podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) cukrzycę leczą właściwie lekarze większości specjalizacji. Odpowiednie leczenie i kontrola glikemii są bardzo ważne, ponieważ mogą przyczynić się do zmniejszenia ryzyka rozwoju groźnych powikłań, wśród których wymienia się chorobę niedokrwienną serca, niewydolność serca, przewlekłą chorobę nerek, retinopatię cukrzycową i inne².

W ostatnich latach opublikowano wyniki badań potwierdzające poprawę rokowania oraz redukcję zdarzeń sercowo-naczyniowych dzięki zastosowaniu określonych molekuł. W związku z tym pojawiają się liczne opracowania towarzystw naukowych, które często różnią się zaleceniami dotyczącymi farmakoterapii. Na przykład jeszcze do niedawna autorzy podkreślali różnice w wyborze leków pierwszego rzutu. W zaleceniach towarzystw diabetologicznych podstawą była metformina, natomiast w wytycznych kardiologicznych, w zależności od grupy pacjentów, niejednokrotnie zalecano rozpoczynanie terapii od analogów glukagonopodobnego peptydu typu 1 (GLP-1 – glucagon-like peptide 1) lub inhibitorów transportera sodowo-glukozowego typu 2 (SGLT2 – sodium-glucose cotransporter 2)^3,4.