BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Opieka nad pacjentem
Przejście pacjenta z cukrzycą typu 1 spod opieki pediatrycznej pod internistyczną
prof. dr hab. n. med. Agnieszka Szypowska1
Justyna Osińska2
Daniel Matuszelański2
Julia Samek2
Mateusz Tuszyński2
Artur Winiarczuk2
Julia Radwan2
Anna Libera2
- Zalecenia w Polsce i na świecie dotyczące procesu zmiany jednostki prowadzącej pacjenta chorego na cukrzycę po ukończeniu 18 r.ż.
- Zmiana poradni diabetologicznej z pediatrycznej na internistyczną – trudności, wyzwania, przykładowe działania wspomagające ten proces
- Przejście do systemu opieki zdrowotnej dla dorosłych z perspektywy pacjenta
Przejście pacjenta z cukrzycą typu 1 spod opieki pediatrycznej pod opiekę poradni dla dorosłych jest czasem pełnym wyzwań – nie tylko ze względu na zmianę lekarza prowadzącego, z którym pacjent nie ma jeszcze zbudowanej relacji, ale też różnice systemowe: trudności z zapisaniem się do specjalisty czy długi czas oczekiwania na wizytę w poradni. Ponadto czas tranzycji nakłada się na nowy etap w życiu, w którym młodzi dorośli zaczynają się usamodzielniać, biorą odpowiedzialność za swoje leczenie, wkraczają w nowe środowisko i rozpoczynają kolejne etapy edukacji. Te wszystkie czynniki mogą skutkować stresem związanym z cukrzycą, ograniczeniem samokontroli, pogorszeniem wyników wyrównania cukrzycy, opuszczaniem wizyt u diabetologa i ostatecznie szybkim rozwojem przewlekłych powikłań choroby. Dlatego kluczowe jest, aby w poradniach specjalistycznych zwrócić uwagę na młodych dorosłych i zastosować odpowiednie strategie. W gabinecie lekarza pediatry potrzebna jest edukacja na temat procesu tranzycji, a u lekarza dla dorosłych – edukacja ukierunkowana na samodzielność.
Poradnia diabetologiczna dla dzieci vs dla dorosłych – różnice w opiece
Wielu młodych dorosłych z cukrzycą typu 1 sygnalizuje różnice w opiece między poradnią diabetologiczną dla dzieci i dla dorosłych. Doświadczenia pacjentów zostały przeanalizowane w badaniu przeprowadzonym przez norweskich naukowców1. Uczestnicy badania zwracali uwagę na czas trwania i częstotliwość wizyt – w poradni dla dorosłych były one krótsze i rzadsze. Rzadziej wykonywano również badania laboratoryjne, przez co pacjenci mieli poczucie utraty kontroli nad chorobą i z tego powodu potrzebowali częstszych wizyt. Wizyty oceniali jako mniej osobiste i odczuwali mniejsze wsparcie ze strony personelu, podczas gdy poradnia pediatryczna stawiała na budowanie więzi z pacjentem, a personel wydawał się bardziej zaangażowany w proces leczenia. Zdaniem młodych dorosłych nowo wybrane poradnie nie miały doświadczenia w prowadzeniu pacjentów w tak młodym wieku – uzyskanie odpowiedzi na pytania, wskazówek i pomocy w rozwiązaniu konkretnych problemów okazywało się kłopotliwe.