Przypadek 14-2013: 70-letnia kobieta z krwawieniem z pochwy
Richard T. Penson, MD, Annekathryn Goodman, MD, Whitfield B. Growdon, MD, Darrell R. Borger, PhD, Susanna I. Lee, MD, PhD, Esther Oliva, MD
Divisions of Hematology and Oncology (R.T.P., D.R.B), Gynecologic Oncology ((A.G., W.B.G.), Department of Radiology (S.I.L.), Pathology (E.O.), Massachusetts General Hospital; Department of Medicine (R.T.P., D.R.B.) Obstetrics, Gynecology, and Reproductive Biology (A.G., W.B.G.), Radiology (S.I.L.), Pathology (E.O.), Harvard Medical School, Boston, Massachusetts Opis przypadków z Massachusetts General Hospital. Dział stworzył Richard C. Cabot. Redaktorzy: Nancy Lee Harris, MD, Eric S. Rosenberg, MD, Jo-Anne O. Shepard, MD, Alice M. Cort, MD, Sally H. Ebeling, Emily K. McDonald.
Cd. w numerze: Ginekolgia po Dyplomie 2013;15(4):52-60
Komentarz
Prof. dr hab. n. med. Marek Spaczyński
Klinika Onkologii Ginekologicznej UM w Poznaniu
Przedstawiony przypadek potwierdza ugruntowaną już w praktyce klinicznej zasadę, że krwawienia z pochwy po menopauzie powinny nasuwać podejrzenie nowotworu trzonu macicy i wymagają biopsji endometrium. Ryzyko zachorowania u opisywanej pacjentki było podwyższone przez uprzednio prowadzoną terapię tamoksyfenem z powodu raka piersi. Wykonane badanie histopatologiczne sugerowało mięsakoraka. Takie rozpoznanie wstępne przed zabiegiem operacyjnym jest istotne dla wyboru postępowania. Najczęstszym nowotworem złośliwym trzonu macicy jest rak gruczołowy endometrialny (typ I), który charakteryzuje się dobrym rokowaniem. U omawianej pacjentki podejrzewano jednak nowotwór typu II cechujący się wyjątkową agresywnością. Stąd określenie zakresu operacyjnego uwzględniającego limfadenektomię i resekcję sieci większej jest uzasadnionym postępowaniem. Guzy te, bez względu na stadium zaawansowania, przy braku przeciwwskazań, powinny być poddane terapii uzupełniającej. Autorzy zdecydowali o podaniu chemioterapii w postaci sześciu cykli karboplatyny z paklitakselem, a następnie zalecili brachyterapię. Przebieg choroby w opisywanym przypadku jest zgodny z naszymi obserwacjami pacjentek chorujących na nowotwory złośliwe z komponentą mezenchymalną. Niezależnie od wyboru schematu leczenia adiuwantowego odpowiedź na terapię jest często słaba. Przedstawiony przypadek podkreśla także wagę badań obrazowych w monitorowaniu choroby nowotworowej. Porównanie obrazu tomografii komputerowej wykonanej po zakończeniu leczenia pierwszego rzutu z wynikiem uzyskanym 11 miesięcy później, gdy pacjentka zaczęła zgłaszać dolegliwości, pozwoliło na identyfikację zmian w wątrobie, przestrzeni zaotrzewnowej i drugim kręgu lędźwiowym odpowiadających przerzutom. Ponadto stwierdzono obecność rozległego zakrzepu w żyle głównej dolnej, który został usunięty mechanicznie przy jednoczesnej implantacji filtra naczyniowego w odcinku nadnerkowym i zastosowaniu leczenia przeciwkrzepliwego. Na szczególną uwagę zasługuje nowatorska próba personalizacji leczenia po pojawieniu się wznowy choroby i braku skuteczności standardowych cytostatyków. Zlecono analizę aberracji genetycznych obecnych w tkance guza, identyfikując już opisywaną mutację w genie dla 3-kinazy fosfatydyloinozytolu. Niestety, ze względu na zły stan ogólny chorej nie było już możliwości zastosowania terapii celowanej. Takie postępowanie, będące obecnie domeną jedynie badań klinicznych, w przyszłości prawdopodobnie poprawi wyniki leczenia nowotworów tak agresywnych, jak mięsakorak.