Kathy ma 39 lat (G1P0010) i od dwóch lat nie może zajść w ciążę po poronieniu samoistnym. Po trzech zabiegach inseminacji wewnątrzmacicznej (intrauterine insemination, IUI) w cyklach stymulowanych gonadotropinami poddała się kolejnemu etapowi leczenia – zapłodnieniu in vitro (in vitro fertilization, IVF). W trakcie pierwszego cyklu uzyskano 4 blastocysty, z których dwie cechujące się najlepszą jakością przeniesiono do jamy macicy. W 9 tygodniu ciąży pacjentka została wypisana ze szpitala i skierowana pod opiekę swojego ginekologa z rozpoznaniem wewnątrzmacicznej ciąży bliźniaczej. W 20 tygodniu ciąży wystąpiły skurcze przedwczesne i doszło do przedwczesnego zakończenia ciąży bliźniaczej. Oba płody były martwe. Po przeniesieniu do macicy jednego z pozostałych zamrożonych zarodków (single-embryo transfer, SET) wynik testu ciążowego był ujemny, zaś po transferze drugiego zamrożonego zarodka uzyskano ciążę kliniczną, która zakończyła się poronieniem. Analiza cytogenetyczna wykazała u płodu trisomię chromosomu 16. Kathy chciałaby się poddać kolejnemu zabiegowi IVF. Jakie powinno być dalsze postępowanie w jej przypadku?

Podobnie jak większość par, Kathy i jej mąż nie planowali bliźniąt, gdy zdecydowali się na dzieci. Pomysł ten pojawił się dopiero po wielu miesiącach prób poczęcia dziecka i rozczarowaniu ujemnym wynikiem testu ciążowego po kolejnej próbie. Nieskuteczność różnych metod leczenia sprawiła, że wśród pacjentek zakwalifikowanych do IVF z powodu niepłodności ponad 20-krotnie większe ryzyko ciąży wielopłodowej towarzyszące tej metodzie leczenia stało się pożądanym rozwiązaniem .¹

Ciąże bliźniacze: powikłanie czy sukces IVF?

Ciąże bliźniacze są obciążone zwiększonym ryzykiem wystąpienia powikłań zarówno położniczych, jak i dotyczących noworodków. Głównym powikłaniem współczesnych metod rozrodu wspomaganego medycznie (assisted reproductive technologies, ART) jest przedwczesne zakończenie ciąż wielopłodowych. Ocenia się, że rokrocznie obciąża ono system opieki zdrowotnej kwotą miliarda dolarów.² Mimo tych niepodważalnych argumentów niektórzy utrzymują, że taka niefizjologiczna ciąża jest pożądaną opcją dla małżeństw decydujących się na ART.³ Ponieważ ciąża pojedyncza jest bezpieczniejsza, bardziej naturalna i obarczona mniejszym ryzykiem wystąpienia powikłań, powinna być ona celem leczenia niepłodności, podobnie jak w przypadku naturalnego zapłodnienia. Celem IVF powinien być zatem wybór spośród uzyskanych zarodków tego o największym potencjale rozwojowym. Stwarza to największą szansę na urodzenie jednego dziecka po przeniesieniu do macicy pojedynczego zarodka.