W miarę starzenia się populacji Stanów Zjednoczonych można oczekiwać, że zwiększy się częstość występowania menopauzalnego zespołu moczowo-płciowego. Dlatego ginekolodzy-położnicy muszą bardziej aktywnie prowadzić poradnictwo i leczenie u takich pacjentek.

Menopauzalny zespół moczowo-płciowy (GSM – genitourinary syndrome of menopause) to stosunkowo nowy termin opisujący zestaw objawów z dolnych dróg moczowo-płciowych, które wiążą się ze stanem niedoboru estrogenów.¹ Wcześniejsze nazwy, takie jak zanik sromu i pochwy oraz zanikowe zapalenie pochwy, nie uwzględniały częstych objawów z dróg moczowych związanych z menopauzą. Termin GSM, wprowadzony w 2013 roku na konferencji terminologicznej International Society for the Study of Women’s Sexual Health (ISSWSH) oraz North American Menopause Society (NAMS), jest postrzegany jako pojęcie ogólniejsze, które lepiej oddaje całość objawów, ma mniej negatywnych konotacji i powinno zastąpić starsze nazewnictwo.

Pojęcie GSM opisuje zmiany w dolnych drogach moczowo-płciowych związane z menopauzą. Jest to przewlekłe zaburzenie, które nie ulegnie poprawie bez leczenia. Obecność receptorów estrogenów w dolnych drogach moczowo-płciowych powoduje, że w odpowiedzi na zmniejszenie stężenia estrogenów w krwiobiegu po menopauzie następuje ścieńczenie nabłonka pochwy i dróg moczowych, zwiększenie pH w pochwie, zmniejszenie zawartości kolagenu i elastyczności tkanek oraz liczby naczyń krwionośnych. Objawia się to suchością, podrażnieniem i świądem pochwy oraz może wpływać na czynność seksualną z powodu dyspareunii i zmniejszenia nawilżenia pochwy podczas stosunku (tab. 1). Należy zauważyć, że GSM obejmuje również objawy podmiotowe i przedmiotowe z dróg moczowych. Pacjentki w okresie pomenopauzalnym są bardziej podatne na nawracające zakażenia dróg moczowych oraz występowanie takich objawów jak bolesność podczas oddawania moczu, częste oddawanie moczu oraz parcie naglące.²