W badaniu przeprowadzonym metodą delficką w grupie włoskich ekspertów, opublikowanym w czasopiśmie „Supportive Care in Cancer”, wykazano, że rozpoznanie zaniku sromu i pochwy (VVA – vulvovaginal atrophy) u pacjentek po przebytym raku piersi wiąże się z istotnym wzrostem obciążenia chorobą oraz kosztów społecznych. Wynika to głównie ze zwiększenia nasilenia chorób współistniejących i zużycia zasobów, ale odpowiednie leczenie mogłoby zmniejszyć wpływ tego stanu.

VVA występuje u mniej więcej 50% kobiet w okresie pomenopauzalnym, a problem ten nabiera większego znaczenia wraz ze wzrostem oczekiwanej długości życia, ponieważ u wielu kobiet okres pomenopauzalny stanowi ponad 1/3 ich życia. Mimo istotnego negatywnego wpływu VVA na jakość życia stwierdza się rozbieżność między dużą częstością występowania tego stanu a jego rzadkim rozpoznawaniem, co zostało udokumentowane w praktyce klinicznej i badaniach ankietowych. Uważa się, że ta różnica wynika w znacznym stopniu z niechęci pacjentek do zgłaszania objawów, a także trudności, jakie ma personel medyczny z poruszaniem tych drażliwych tematów podczas rutynowych wizyt. Zdaniem włoskich autorów: „Konsekwencją tej niedostatecznej rozpoznawalności może być przewlekły stan, któremu nie przeciwdziała się przez długi czas, a bez leczenia bardziej prawdopodobna jest jego progresja”.

Zespół ekspertów, który ze względu na brak opublikowanych danych na temat VVA we Włoszech był ankietowany metodą delficką, ocenił epidemiologię tego stanu, jego czynniki ryzyka, choroby współistniejące, obecny standard opieki, a także zarówno niezaspokojone potrzeby medyczne, jak i te wykorzystywane w związku z VVA oraz rakiem piersi. Badacze porównali także najnowsze dane epidemiologiczne ze Stanów Zjednoczonych z populacją pacjentek we Włoszech.

W ramach badania zebrano również informacje na temat doświadczenia uczestników w stosowaniu nowych sposobów leczenia VVA, takich jak ospemifen, a także postrzegania skuteczności tych metod w zmniejszaniu nasilenia objawów związanych z VVA. Kwestio...