Zakażenia pochwy oraz związane z nimi objawy są jednymi z najczęstszych powodów wizyt kobiet w gabinecie ginekologicznym. Ocenia się, że prawie każda kobieta przynajmniej raz w życiu zmagała się z infekcją, która mogła mieć charakter bakteryjny bądź grzybiczy. Według Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników (PTGiP) wśród rozpoznawanych infekcji dominują zakażenie bakteryjne (22-50%), w następnej kolejności stwierdzane są infekcje spowodowane grzybami Candida (17-39%) i wywołane pasożytami Trichomonas (4-30%)¹. Objawy infekcji pochwy obejmują: nieprawidłowe upławy, pieczenie, świąd, podrażnienie i dyskomfort. Zdarza się również, że u niektórych pacjentek obserwuje się mniej dolegliwości bądź przebieg infekcji jest bezobjawowy². Wykazano, że bardziej podatne na zakażenia są kobiety, które w młodym wieku rozpoczęły inicjację seksualną, nie są zamężne i mają wielu partnerów seksualnych³. Dodatkowo niestosowanie prezerwatyw, palenie tytoniu, niedobór witaminy D, chroniczny stres czy predyspozycje genetyczne mogą sprzyjać obecności stanów zapalnych w obrębie pochwy¹.

Z powodu dużej częstości występowania infekcji na całym świecie od dawna poszukiwano nowych opcji terapeutycznych, które najczęściej obejmowały leczenie ogólnoustrojowe i miejscowe. Wykorzystywano antybiotyki o szerokim spektrum działania bądź inne środki farmakologiczne, które były nakierowane na konkretne drobnoustroje chorobotwórcze. Jednakże w ostatnich latach uważa się, że miejscowe leczenie jest korzystniejsze, gdyż umożliwia osiągnięcie większego terapeutycznego stężenia wybranego leku, a tym samym uniknięcie etapu pierwszego przejścia, i wywołuje mniej działań niepożądanych. Firmy farmaceutyczne podążające za obecnym trendem przygotowują dla kobiet różne formy dopochwowego podania leku: od tabletek i globulek po kremy i żele. Produkty te mają jednak swoiste ograniczenia ze względu na ich słabe właściwości adhezyjne, a także na stosunkowo krótki czas retencji ze względu na mechanizm samoczyszczenia, jakiemu podlega pochwa⁴. Innym aspektem jest tworzenie przez mikroorganizmy biofilmu, który charakteryzuje się zmniejszeniem wrażliwości na działanie preparatów przeciwdrobnoustrojowych. Wolniejsza dyfuzja środków oddziałujących na mikroorganizmy utrudnia dotarcie leku w głąb niżej położonych warstw, a wydzielane przez biofilm czynniki chemotaktyczne powodują napływ granulocytów obojętnochłonnych, które podczas degranulacji wydzielają substancje powodujące destrukcję i degenerację kolagenu, co w konsekwencji prowadzi do ponownego uszkodzenia tkanek⁵. Oznacza to, że migracja neutrofilów do tkanek musi być starannie regulowana ze względu na potencjalne uszkodzenie tkanki.