Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM) jest powszechnym problemem zdrowotnym, wywierającym negatywny wpływ na wiele aspektów życia kobiet, w tym na życie społeczne, zawodowe, rodzinne, jak również seksualne. Rozpowszechnienie tej choroby jest bardzo duże. Dane epidemiologiczne wskazują, że 13-46% populacji dorosłych kobiet doświadcza epizodów niekontrolowanego wycieku moczu, a częstość występowania tej patologii zwiększa się wraz z wiekiem. Mimowolny wyciek moczu w czasie wysiłku, kaszlu, kichania czy śmiechu jest związany z nieprawidłowym mechanizmem zamykającym cewkę moczową, u którego podłoża mogą leżeć niewydolność zwieracza zewnętrznego i wewnętrznego cewki moczowej oraz utrata podparcia cewki w połączeniu z jej nadmierną ruchomością.

W badaniach epidemiologicznych wskazano na wiele czynników wpływających na wystąpienie WNM, wśród których istotne znaczenie mają: wiek, otyłość oraz rodność. Zaobserwowano również związek między nietrzymaniem moczu a niektórymi chorobami przewlekłymi, takimi jak cukrzyca (szczególnie źle kontrolowana) czy przewlekła obturacyjna choroba płuc, oraz przebytymi wcześniej zabiegami operacyjnymi w obrębie miednicy mniejszej.

W leczeniu WNM wykorzystuje się metody zachowawcze oraz operacyjne. Leczenie zachowawcze obejmuje: fizjoterapię, pessaroterapię oraz miejscową estrogenoterapię u pacjentek z atrofią urogenitalną. Leczenie operacyjne jest opcją terapeutyczną dla pacjentek, u których nasilenie objawów uzasadnia wdrożenie postępowania inwazyjnego, oraz u chorych, u których metody zachowawcze nie przyniosły oczekiwanych rezultatów lub nie zostały zaakceptowane przez pacjentki. Kwalifikacja do leczenia operacyjnego powinna obejmować: szczegółowe badanie podmiotowe, badanie ginekologiczne wraz z oceną statyki narządów miednicy mniejszej oraz ultrasonografię dna miednicy. Nieodzownymi elementami badania przedmiotowego powinny być próba kaszlowa i/lub próba Valsalvy przy wypełnionym pęcherzu moczowym w celu potwierdzenia wycieku moczu oraz test podpaskowy. International Continence Society (ICS) rekomenduje godzinny test podpaskowy, w trakcie którego pacjentka wypija 500 ml wody, a następnie wykonuje określone aktywności fizyczne. Ponieważ pogorszenie jakości życia w przebiegu WNM jest istotną składową kwalifikacji do leczenia operacyjnego, w badaniu przedoperacyjnym powinno się również uwzględnić kwestionariusze oceny jakości życia. W codziennej praktyce rekomendowane są: skrócona wersja Incontinence Impact Questionnaire short form (IIQ-7), Urogenital Distress Inventory short form (UDI-6) czy King’s Health Questionnaire. Informacje zawarte w tych kwestionariuszach pozwalają określić nasilenie dolegliwości związanych z nietrzymaniem moczu oraz ich wpływ na poszczególne sfery życia kobiety.