Wpływ czarnej herbaty na ciśnienie tętnicze krwi – badanie randomizowane

Nadciśnienie tętnicze (NT) jest jednym z głównych czynników ryzyka chorób układu krążenia. W leczeniu i zapobieganiu rozwojowi NT oprócz leków stosowane są metody niefarmakologiczne, do których należy dieta. Herbata jest bogatym źródłem flawonoidów, które mogą korzystnie wpływać na czynność śródbłonka, zwiększając stężenie tlenku azotu i zmniejszając stężenie endoteliny 1.

Autorzy publikacji przedstawili w Archives of Internal Medicine wyniki kontrolowanego placebo badania z podwójnie ślepą próbą oceniającego wpływ regularnego spożycia czarnej herbaty na ciśnienie tętnicze (BP) krwi w całodobowym pomiarze ambulatoryjnym (ABPM). Do trwającego 6 miesięcy badania włączono 95 uczestników w wieku 35-75 lat z wyjściowym skurczowym ciśnieniem tętniczym (SBP) między 115 a 150 mm Hg. Uczestnicy zostali przydzieleni do grupy spożywającej czarną herbatę (3 filiżanki dziennie, odpowiadające ok. 1,5 g herbaty, 0,4 g polifenoli i 96 mg kofeiny) lub grupy placebo odpowiadającego herbacie smakiem i zawartością kofeiny. Grupy były podobne w odniesieniu do wyjściowej charakterystyki klinicznej i demograficznej. W porównaniu z placebo regularne picie czarnej herbaty związane było z mniejszym ciśnieniem skurczowym (SBP) i rozkurczowym (DBP) ocenianymi w ABPM. Po 3 miesiącach różnica BP w porównaniu z grupą placebo wynosiła w grupie pijącej herbatę -2,7 mm Hg dla SBP (95% PU -4,7 do -0,8, p=0,006) i -2,3 mm Hg dla DBP (95% PU -3,6 do -0,9, p <0,001). Po 6 miesiącach różnica BP w porównaniu z grupą placebo wynosiła w grupie pijącej herbatę -2,0 mm Hg dla SBP (95% PU -4,0 do 0,0, p=0,05) i -2,1 mm Hg dla DBP (95% PU -3,5 do -0,7, p=0,003).

Jest to pierwsze randomizowane badanie wykazujące korzystny wpływ regularnego picia czarnej herbaty na BP. Autorzy sugerują, że w skali populacji obniżenie BP o wartości wykazane w badaniu wiązałoby się z 10% zmniejszeniem występowania NT i podobnym zmniejszeniem ryzyka chorób układu krążenia.

Arch Intern Med 2012; 172: 186-188

Dowieńcowa podaż abcyksymabu skuteczniejsza od dożylnej w leczeniu ostrych zespołów wieńcowych z uniesieniem odcinka ST

Antagoniści receptora płytkowego GP IIb/IIIa w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczących leczenia ostrych zespołów wieńcowych z uniesieniem odcinka ST (ACS-STEMI) otrzymały wskazanie klasy I u pacjentów dużego ryzyka zgonu i małego ryzyka powikłań krwotocznych poddawanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej (pPCI). W jednym z ostatnich badań wykazano poprawę skuteczności leczenia przy podaży abcyksymabu bezpośrednio do tętnicy dozawałowej w porównaniu z dożylnym podaniem leku w trakcie pPCI, czego wcześniej nie odnotowano. W celu porównaniu obu sposobów podaży leku przeprowadzono metaanalizę prospektywnych randomizowanych badań oceniających korzyści i bezpieczeństwo stosowania abcyksymabu u pacjentów z ACS-STEMI.

Podczas przeglądu prac pochodzących z baz MEDLINE, Embase, Cochrane ostatecznie wybrano 4 prace z udziałem łącznie 1148 osób. Kryteria włączenia do badania obejmowały: 1) udział chorych wyłącznie z zawałem z uniesieniem odcinka ST, 2) losowe przydzielenie badanych do dożylnej lub dowieńcowej terapii abcyksymabem, 3) prospektywną ocenę śmiertelności i poważnych niepożądanych zdarzeń sercowych (major adverse cardiac events, MACE). Ostatecznie do grupy dożylnej podaży abcyksymabu włączono 562 uczestników, natomiast do grupy dowieńcowej podaży – 586 osób.

Analiza wykazała istotnie mniejszą śmiertelność w grupie chorych otrzymujących abcyksymab dowieńcowo (1,5 vs 3,6% w grupie abcyksymabu podawanego systemowo, iloraz szans [OR] 0,44, 95% PU 0,20-0,95, p=0,04). Różnice w częstości występowania MACE między grupami były nieistotne (OR 0,59, 95% PU 0,27-1,28, p=0,18). Natomiast zaobserwowano, że MACE występowały istotnie rzadziej u pacjentów, u których wykonano trombektomię aspiracyjną (6,1 vs 16,2% bez trombektomii, OR 0,33, 95% PU 0,18-0,61, p <0,0004).

Autorzy pracy zwracają uwagę, że choć metaanaliza obejmuje stosunkowo małą liczbę badań, są to badania wysokiej jakości. Wyniki analizy sugerują, że chorzy z ostrym zespołem wieńcowym leczonym pierwotną angioplastyką wieńcową odnoszą większe korzyści z dowieńcowego niż dożylnego podania abcyksymabu.

Am J Cardiol 2012; 109: 624-628

Wartość prognostyczna kwasu moczowego w zawale mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST leczonym pPCI

Zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi jest czynnikiem ryzyka rozwoju choroby wieńcowej. Synteza kwasu moczowego z udziałem oksydazy ksantynowej wiąże się z powstawaniem wolnych rodników tlenowych i stresem oksydacyjnym, a hiperurykemia związana jest ze zmniejszeniem produkcji tlenku azotu przez komórki śródbłonka.

W publikacji na łamach American Journal of Cardiology autorzy przedstawiają wyniki badania oceniającego wpływ stężenia kwasu moczowego we krwi przy przyjęciu do szpitala na krótko- i długoterminowe rokowanie pacjentów z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST (STEMI) leczonym pierwotną przezskórną angioplastyką wieńcową (pPCI). Do badania włączono 2249 chorych ze STEMI leczonym pPCI. Średni czas obserwacji wynosił 24,3 miesiąca. Pacjentów podzielono na grupy dużego (>6 mg/dl u kobiet i >7 mg/dl u mężczyzn, n=606) i małego stężenia kwasu moczowego we krwi (n=1643). Postępowanie farmakologiczne było jednakowe w obu badanych grupach. Pacjenci z hiperurykemią byli starsi (średni wiek 60,5 vs 55,9 roku), częściej wywiad w kierunku nadciśnienia tętniczego i cukrzycy był u nich dodatni, rzadziej natomiast palili tytoń. Osoby w grupie z hiperurykemią cechowały się również mniejszą filtracją kłębuszkową (GFR). Po skorygowaniu względem m.in. płci, nadciśnienia tętniczego, GFR, czasu do reperfuzji oraz frakcji wyrzutowej lewej komory zwiększone stężenie kwasu moczowego było niezależnym czynnikiem predykcyjnym poważnych niepożądanych zdarzeń sercowych zarówno w obserwacji wewnątrzszpitalnej (iloraz szans [OR] 2,03, 95% PU 1,25-3,75, p=0,006), jak i odległej (OR 1,64, 95% PU 1,05-2,56, p=0,03).

Autorzy przekonują, że oznaczanie stężenia kwasu moczowego we krwi jest niedrogim biomarkerem, który może być wykorzystany w stratyfikacji ryzyka chorych ze STEMI poddawanych pPCI. Do wykazania korzyści klinicznych leczenia hiperurykemii u chorych ze STEMI niezbędne są randomizowane badania.

Am J Cardiol 2012; 109: 486-491