Zaskoczenie i zdziwienie są początkiem zrozumienia. José Ortega y Gasset

Podejrzenie pozapalnej kardiomiopatii rozstrzeniowej to najczęstszy powód kierowania do naszej placówki pacjentów z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory. Pomysł przedstawienia przypadków kardiomiopatii zrodził się po interesującej dyskusji z klinicystami, w której omawialiśmy możliwości diagnostyczne w przypadkach kardiomiopatii o niejasnej etiologii – w tym właśnie pozapalnej. Wątpliwości kolegów dotyczyły możliwości wiarygodnego uwidocznienia zmian we wczesnym stadium włóknienia. Rzeczywiście, kiedy ustępuje obrzęk mięśnia (który na szczęście bardzo dobrze możemy uwidocznić w badaniu MR), stwierdzenie zmian staje się trudniejsze, lecz nadal możliwe. Postanowiliśmy napisać kilka słów, aby przekonać kolegów do śmielszego korzystania z badań MR serca właśnie w przypadku kardiomiopatii.

Według klasyfikacji AHA i ESC z 2008 r. kardiomiopatie dzieli się na dwie główne grupy: uwarunkowane genetycznie lub niemające takiego podłoża. Szacowana częstość zachorowań na kardiomiopatię rozstrzeniową to w przybliżeniu 36 na 100 000 osób. Te szacunkowe dane nie uwzględniają jednak tych pacjentów, którzy jeszcze nie mają objawów, a u których proces chorobowy już trwa. W tych granicznych przypadkach badanie MR odgrywa istotną rolę, ponieważ wpływa na dalsze postępowanie z pacjentem.