Dożylne podanie środka kontrastowego podczas tomografii komputerowej nie stanowi niezależnego czynnika ryzyka dializoterapii lub zgonu

Na łamach Radiology opublikowano pracę oceniającą ryzyko zgonu lub pilnej dializoterapii wtórnie do podania kontrastu w ramach diagnostyki obrazowej metodą tomografii komputerowej.

Analizą objęto dane pacjentów szpitala Mayo Clinic w Stanach Zjednoczonych, w którym w latach 2000-2010 wykonywano tomografię komputerową klatki piersiowej, jamy brzusznej lub miednicy. Metodą propensity score matching (dopasowania za pomocą prawdopodobieństwa) wybrano 21 346 chorych poddanych powyższym badaniom z podaniem kontrastu lub bez niego w stosunku 1:1. Pacjenci z wywiadem w kierunku cukrzycy, niewydolności serca, ostrej lub przewlekłej nerek zakwalifikowani byli do grupy wysokiego ryzyka pokontrastowych powikłań nerkowych.

W badanej populacji ryzyko wystąpienia ostrego uszkodzenia nerek (wzrost stężenia kreatyniny o 0,5 mg/dl w porównaniu z wartością wyjściową w ciągu 24-72 godzin) było porównywalne w obu grupach. Podobnie nie stwierdzono wpływu podania kontrastu na konieczność przeprowadzenia pilnej dializoterapii ani na częstość zgonów. Mimo że wśród chorych z ostrym pokontrastowym uszkodzeniem nerek częstość dializoterapii i zgonów była większa, otrzymanie kontrastu nie było niezależnym czynnikiem ryzyka ani dializoterapii ani zgonu, nawet wśród chorych wysokiego ryzyka pokontrastowych powikłań nerkowych.

Stosowanie kontrastu podczas tomografii komputerowej nie wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia ostrego uszkodzenia nerek, dializoterapii lub zgonu, nawet wśród chorych z czynnikami ryzyka pokontrastowego uszkodzenia nerek.

Radiology 2014; 273: 714-725

Stosowanie beta-adrenolityków u chorych z niewydolnością serca i migotaniem przedsionków nie poprawia rokowania w porównaniu z placebo

Wytyczne dotyczące leczenia niewydolności serca (NS) zalecają stosowanie beta-adrenolityków u wszystkich pacjentów (zalecenie klasy I). Korzyści z terapii to przede wszystkim zmniejszenie śmiertelności, częstości zaostrzeń choroby i liczby hospitalizacji. Coraz więcej doniesień wskazuje jednak, że korzyści te ograniczają się do pacjentów z rytmem zatokowym.

Na łamach The Lancet opublikowano wyniki metaanalizy badań porównującej wyniki leczenia beta-adrenolitykami u pacjentów z NS i rytmem zatokowym w porównaniu z chorymi z NS i migotaniem przedsionków (AF). Analizą objęto randomizowane badania z udziałem łącznie 18 254 chorych, porównujące wyniki leczenia beta-adrenolitykami z placebo z co najmniej 6-miesięcznym czasem obserwacji.