W artykule opisano przypadek pacjenta z przewlekłą niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory, któremu w ramach optymalizacji leczenia wszczepiono układ do modulacji kurczliwości serca. Działanie tego układu skutkuje poprawą siły skurczu serca. Jest to obiecująca opcja elektroterapii dla chorych niebędących kandydatami do terapii resynchronizującej.

Opis przypadku

Mężczyzna, 50 lat, z przewlekłą niewydolnością serca w klasie III wg New York Heart Association (NYHA), został przyjęty do Kliniki Kardiologii w celu optymalizacji terapii. W listopadzie 2016 r. chory przeszedł zawał mięśnia sercowego z przetrwałym uniesieniem odcinka ST, który leczono za pomocą przezskórnej angioplastyki wieńcowej wraz z implantacją 3 stentów uwalniających lek do gałęzi przedniej zstępującej. W wywiadzie ponadto hiperlipidemia oraz nikotynizm w przeszłości. W czerwcu 2017 r., 4 miesiące przed przyjęciem, pacjentowi wszczepiono kardiowerter-defibrylator (ICD-VR – implantable cardioverter-defibrillator).

W badaniu przy przyjęciu zwracały uwagę cechy niewielkiego zastoju w krążeniu obwodowym pod postacią obrzęków kończyn dolnych, bez innych istotnych odchyleń. W badaniu echokardiograficznym wykonanym podczas obecnego pobytu frakcję wyrzutową lewej komory (LVEF – left ventricular ejection fraction) oceniono na 28%, ponadto stwierdzono akinezę segmentów koniuszkowych wszystkich ścian oraz segmentów środkowych ściany bocznej, dolnej i tylnej, jak również hipokinezę segmentu środkowego ściany przedniej. Przewlekłą niewydolność serca leczono u chorego optymalnie (bisoprolol 10 mg/24 h, zofenopryl 7,5 mg/24 h [maksymalna tolerowana dawka], eplerenon 50 mg/24 h, hydrochlorotiazyd 25 mg/24 h, iwabradyna 5 mg 2 ×/24 h, ponadto furosemid). Ponieważ szerokość zespołów QRS w wykonanym badaniu EKG okazała się prawidłowa (ryc. 1), stwierdzono brak wskazań do implantacji elektrody resynchronizującej i modyfikacji układu do stymulatora resynchronizującego z funkcją kardiowersji-defibrylacji (CRT-D).