Niniejsza praca jest poświęcona optymalizacji postępowania u chorych z zawałem mięśnia sercowego (w kontekście ostrego zespołu wieńcowego bez uniesienia odcinka ST). Autorzy oparli się przede wszystkim na odpowiednich wytycznych European Society of Cardiology w tym zakresie.

Wprowadzenie

Zawał mięśnia sercowego, będący powikłaniem choroby niedokrwiennej serca, stanowi główną przyczynę śmiertelności w populacji ludzkiej. Zgodnie z danymi World Health Organization (WHO) 7,4 mln zgonów na świecie (12,96% wszystkich zgonów) w 2015 r. było spowodowanych chorobą niedokrwienną serca.¹ W Polsce, jak wynika z raportu powstałego na podstawie Narodowej Bazy Danych Zawałów Serca AMI-PL 2009-2012, choroba ta jest przyczyną prawie połowy ogólnej liczby zgonów (176 000 w 2009 r.).² Dane te pozwalają wysnuć wniosek, że diagnostyka i terapia pacjentów z zawałem mięśnia sercowego są sprawą najwyższej wagi.

Tematem niniejszego opracowania jest optymalne rozpoznanie i inicjacja terapii u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego z przetrwałym uniesieniem odcinka ST (STEMI – ST elevation myocardial infarction) oraz zawałem mięśnia sercowego bez przetrwałego uniesienia odcinka ST (NSTEMI – non-ST elevation myocardial infarction; w kontekście ostrego zespołu wieńcowego bez uniesienia odcinka ST [NSTE-ACS – non-ST elevation acute coronary syndrome]), ze szczególnym uwzględnieniem odpowiednich wytycznych European Society of Cardiology (ESC) dla STEMI³ oraz NSTE-ACS.⁴

Objaw początkowy – ból w klatce piersiowej

Ból w klatce piersiowej, który stanowi 6% wszystkich zgłoszeń do oddziałów ratunkowych, to objaw rozpoczynający proces diagnostyki.5 U pacjentów ze STEMI jest to zwykle spoczynkowy ból trwający powyżej 20 min, często promieniujący do szyi, żuchwy ...

Rozpoznanie

W przypadku STEMI kluczowym badaniem jest 12-odprowadzeniowy elektrokardiogram, który powinien zostać wykonany w ciągu 10 min od pierwszego kontaktu z ochroną zdrowia. Do rozważenia pozostaje zastosowanie dodatkowych odprowadzeń V7-V9 oraz V3R i V...