W echokardiografii dysponujemy kilkoma parametrami, które dostarczają informacji o funkcji rozkurczowej serca. Dzięki praktycznym algorytmom zawartym w aktualnych wytycznych na podstawie łącznej analizy tych parametrów możliwa jest wiarygodna ocena występowania i stopnia nasilenia dysfunkcji rozkurczowej.

Wprowadzenie

Ocena funkcji rozkurczowej lewej komory serca stanowi integralną część badania echokardiograficznego.¹ Ma ona szczególne znaczenie u pacjentów zgłaszających się z dusznością i innymi objawami niewydolności serca. Jednocześnie jest ona jednym z trudniejszych elementów badania. W ostatnim czasie ukazały się wytyczne, które wprowadziły istotne zmiany w klasyfikacji i algorytmach oceny funkcji rozkurczowej.²

Podstawowe parametry echokardiograficzne w ocenie funkcji rozkurczowej

Prędkość fali E i A napływu mitralnego

Pomiaru dokonuje się w projekcji koniuszkowej czterojamowej, umieszczając bramkę dopplera pulsacyjnego na szczycie otwarcia płatków zastawki mitralnej (ryc. 1). Należy pamiętać, że w trakcie tachykardii, bloku A-V I stopnia czy rytmu ze stymulatora może dochodzić do fuzji obu fal, a podczas migotania przedsionków nie pojawia się fala A. U młodych zdrowych osób często spotyka się stosunek E/A >2 i nie świadczy to o wysokich ciśnieniach w lewym przedsionku.