Zastosowanie środków kontrastowych znacząco rozszerza możliwości diagnostyczne klasycznej echokardiografii. Jest szczególnie przydatne u pacjentów z suboptymalną jakością obrazowania, u których zwiększa wiarygodność oceny globalnej i regionalnej funkcji skurczowej lewej komory oraz pozwala na rozwianie wątpliwości diagnostycznych dotyczących np. obecności skrzepliny w uszku lewego przedsionka. Nowe obszary zastosowania echokardiografii kontrastowej w doświadczonych ośrodkach obejmują też patologie aorty i ocenę perfuzji mięśnia sercowego.

Wprowadzenie

Echokardiografia kontrastowa jest uznaną techniką znacząco rozszerzającą możliwości diagnostyczne w przypadku pacjentów, u których podstawowe techniki obrazowania echokardiograficznego okazują się niewystarczające. W 2017 roku opublikowane zostały wytyczne European Association of Cardiovascular Imaging (EACVI) dotyczące echokardiografii kontrastowej, potwierdzające jej status przydatnego narzędzia diagnostycznego, będącego uzupełnieniem standardowego badania echokardiograficznego. W warunkach polskich uwarunkowania ekonomiczne i refundacyjne ograniczają stosowanie tej techniki. Warto jednak pamiętać, że mimo dodatkowego kosztu i konieczności zastosowania nieco odmiennych metod obrazowania użycie środków kontrastowych w wybranych sytuacjach zwiększa dokładność diagnostyczną badania echokardiograficznego i przekłada się na zmniejszenie liczby niepotrzebnych procedur inwazyjnych.

Technika badania

Badanie polega na wprowadzeniu do krążenia substancji o charakterze przepływu zbliżonym do erytrocytów, która rozprasza fale ultradźwiękowe i dostarcza informacji o przepływie w określonym obszarze przez wzmocnienie sygnału powracającego do głowicy aparatu. Pierwsze środki kontrastowe zawierały zawiesiny wolnych pęcherzyków powietrza, mała stabilność ograniczyła jednak ich zastosowanie jedynie do oceny jam prawego serca. Obecnie wykorzystuje się kontrasty zawierające słabo rozpuszczalne w osoczu mikropęcherzyki gazów, zabezpieczone powłoką z albumin, lipidów lub surfaktantu – tzw. środki kontrastowe II generacji. Dzięki większej stabilności nie ulegają one eliminacji przez krążenie płucne i pozwalają na ocenę jam lewego serca.

Standardowe obrazowanie dwuwymiarowe pozwala na uwidocznienie efektu kontrastowego o stosunkowo niewielkiej intensywności. Techniki obrazowania z użyciem środków kontrastowych można podzielić na podstawie indeksu mechanicznego (MI). Do metod o wys...

Środki kontrastowe można podać w bolusie lub we wlewie dożylnym. Najczęściej stosowana jest pierwsza metoda mimo swoich ograniczeń, m.in. stosunkowo krótkiego czasu trwania efektu kontrastowego. Podanie we wlewie wymaga bowiem zastosowania odpowie...