Szanowni Państwo, Drodzy Czytelnicy!

W dniach 4-7 marca odbyła się kolejna, XXVI już Konferencja Sekcji Elektrokardiologii Nieinwazyjnej i Telemedycyny Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, zgodnie z tradycją w Zakopanem. Te doroczne spotkania mają ugruntowaną pozycję na dynamicznie rozwijającym się rynku konferencji o tematyce kardiologicznej i – co nas cieszy – z roku na rok wzrasta liczba zarówno uczestników, jak i wykładowców, pojawiają się nowe sesje naukowe i warsztatowe.

Dość dużo miejsca poświęcono problematyce migotania przedsionków (AF – atrial fibrillation), arytmii, o której już wielokrotnie mówiliśmy na łamach naszego czasopisma. Jednak specyfika tej arytmii, najczęściej występującej po ektopowych zaburzeniach rytmu serca (pojedyncze pobudzenia dodatkowe nadkomorowe i/lub komorowe), powiedzmy sobie jednoznacznie – arytmii złośliwej i podstępnej, wręcz nakazuje powtarzanie i uzupełnianie informacji o niej. Bardzo dobrze wiemy, że AF zwiększa śmiertelność, liczbę hospitalizacji, nasila objawy niewydolności serca, pogarsza jakość życia i wreszcie – jest odpowiedzialna za co najmniej 25-30% udarów niedokrwiennych mózgu. U dużej części pacjentów jest skąpo- lub bezobjawowa, ale nawet potwierdzenie elektrokardiograficzne w przypadku krótkich i rzadko występujących epizodów jest, niestety, kwestią przypadku oraz „szczęścia” lekarza i pacjenta.

Chciałbym przedstawić Państwu dwa przypadki kliniczne, różne, połączone na końcu właśnie wykryciem napadowego migotania przedsionków.

Opis przypadku 1

Pacjentka w wieku 58 lat została przyjęta na oddział udarowy z powodu wystąpienia w dniu poprzedzającym zaburzeń mowy i pamięci z towarzyszącym bólem głowy. Incydent trwał około 20 minut i samoistnie całkowicie ustąpił. Równocześnie obserwowano...